Vanochtend vroeg wakker, een paar van de huisgenoten moeten naar Whistler om het skiën te bekijken. Het schijnt afgelast te zijn dus dat wordt een dag lamballen, dat zal ook wel meevallen want dan kunnen ze eens de andere dingen bekijken hier. We waren later terug dan verwacht, al dat gedoe met die dweilmachines heeft het tijdschema geen goed gedaan. Daarna hebben we even lekker gegeten bij de Mad Greek. Mad was ie niet maar het eten was heerlijk. Ik ga me opmaken voor de 500 meter van de dames. Eens zien wat Annet en Margot kunnen, die beschouw ik wel als onze grootste troeven.

Eerst dit maar eens even tikken, makkelijk zo'n laptop mee, je hebt alles zo'n beetje bij de hand en natuurlijk tik ik onder het genot van een stevig stukje muziek (ja Jolly, let it be let it be met charlotte, maar natuurlijk nog veel meer). Dat werkt wel lekker moet ik zeggen.

Gisteren de 500 meter mannen gezien?? Nou, dan heb je wel even op moeten blijven of je moet nachtdienst gehad hebben. Wat een aanfluiting, dat dweilen was echt dweilen. Voor me op de tribune zat een vent en, naar later bleek, zijn broer zat op de dweilwagen. Dus daar moest even naar gejoeld worden, vent afgeleid en maakt meteen een slinger in de dweilrichting. Even later gaan alle machines kaduuk en ik zie Sjofleer (of hoe heet die vent in Gennep eigenlijk?) samen met van Uffelen al aan de rand van de baan staan. Zamboni zal wel in zijn vuistje lachen.

Toch weten ze er nog een op te lappen en even later verschijnt er op de wagen een bekende kop: Marc Messier. Ik dacht: 'dat zal hem wel niet zijn, zal wel een lookalike zijn' maar het was hem toch echt. Een van de grote ijsmeesters op de wereld, hij is verantwoordelijk voor de wonderbaan van Calgary en nu ook voor de baan hier. Dat is wel een vlek op zijn reputatie!

Klopt toch al niets van (van dat dweilen) er is nogal wat ophef over. Ik hoorde hier net dat het dweilen niet had gehoeven, de Nederlandse delegatie dweilde toch al over de baan. Wel een beetje kort door de bocht maar toch leuk om te horen dat de humor er nog inzit. Het enige dweilen wat wel goed gaat is dat van kleintje pils, die dweilen de hele tribune bij elkaar en maken er een feest van. Met al die Canadezen die nergens van weten (dat verbaast me elke keer weer) maar toch aanstekelijk enthousiast zijn komt het dus wel goed.

Afijn, de 500 meter was best een mooie afstand. Alles was goed te zien, ik zat recht achter de kruising en kon de baan goed zien. Simon Kuipers, Jan Bos, Jan Smeekens en Ronald Mulder kwamen allen voorlangs gelopen om op het omkleedbankje plaats te nemen. Ook aardig om te zien is dat ze op het binnenterrein warm lopen en zo ook voor je langs rennen. Shani Davis en Jeremy Wotherspoon zaten er ook tussen en natuurlijk een heel regiment Koreanen en Japanners. Volgens mij waren die familie van elkaar want ze leken allemaal op elkaar.

Voor mij mocht Jeremy winnen, die heeft er al zovaak langsgepiest als het er echt op aankwam, dit gunde ik hem echt. Het mocht echter niet zo zijn, het werd een Koreaans duveltje uit een doosje. Man wat ging die vent hard, je ziet ze echt met een noodgang voorbij komen en voor je het weet zijn ze al aan de finish. Over de actuele stand in de wedstrijd weet je niks, ik hoorde pas later dat jan Smeekens zesde was geworden. Mooie reden om bij de Griek een pilsje te vatten op het olympisch diploma.

's Avonds met de bus weer terug naar ons huurhuis (huurvilla). Als we bij de halte komen staan er drie vrijwilligers die ook mee moeten met de bus, twee ervan werken in de ijshal en de derde doet wat verkeer in goede banen leiden en mensen de weg wijzen. Meteen worden we herkend, dat is toch gek want we hebben niets bijzonders aan alleen wat oranje jacks en mutsen en zo. Daarna worden we meteen gefeliciteerd met de medaille van Sven, kijk, dat is nou klantvriendelijkheid. Meteen feliciteren we hen met hun medailles. Dan komt de bus en kunnen we instappen. Gaat verrekte mooi: je stapt in, laat je schaatsticket zien en je kunt zo doorlopen. Zonder ticket gaat het echter ook, het maakt ze allemaal niet zoveel uit die Canadezen. Heerlijk die ongedwongen houding en atmosfeer van alles kan zolang je binnen de grenzen blijft. Ze zijn altijd vriendelijk en lachen de meeste tijd van de dag. Die zullen 's avonds wel met pijn in de kaken in bed liggen van al dat glimlachen.

Dit is alvast een lesje voor de Nederlanders als ze de Olympische Spelen naar Nederland willen halen. Hier vallen nog wel wat puntjes te verbeteren.

Hier loopt ineens de koorts op vanwege een elfstedentocht, zal wel gekheid zijn maar toch: stel je voor. Als het zover zou komen dan schijnt het toch wel zo te zijn dat enkele huisgenoten terugkeren om hem te rijden want ze zijn uitgeloot (of heet dat ingeloot). Ik ga niet terug, kan niet schaatsen toch? Vanavond wel even naar de pub, dat is wel lekker even weg uit de gekte en samen met Canadezen een pilsje vatten en natuurlijk een burger eten. Het is burgernight at the pub dus we zullen zien.

Trouwens, ook hier zie je iedereen eten. De prijzen zijn hoog in het stadion maar dat weerhoudt niemand ervan om eens even flink in te slaan voordat ze de tribune op lopen. Dozen vol met hotdogs, pizza's en andere junkfood worden naar de zitplaats gesleept. Dan natuurlijk de nodige drankjes zoals coke (niet uit te roeien die rommel), ijsthee en bier. Als ze eenmaal zitten kan het grote festijn beginnen en kunnen de kaken hun werk doen. Eten is hier de echte nationale sport, wereldkampioenschappen zouden in deze tak van sport niet misstaan en ik denk dat de winnaar in dit continent gezocht moet worden. Tjonge wat wordt er hier gegraasd!

Verder geen nieuws, ga nog FF wat foto's uploaden die zo wel op de blog zullen verschijnen.

Tot de volgende aardbeving.

Habri