Goedemorgen maar weer Nederland! Het regent en ook de bakken komen hierbij naar beneden. Het lijkt wel herfst, toch bevind ik me in goed gezelschap want ook bij jullie zou het pijpenstelen regenen. Maar waarom zouden jullie het ook beter hebben dan ik hè?

Het begint misschien een beetje een sleur te worden maar het is bijna af hoor! Nog even de tanden op elkaar en dan hebben we ze weer gehad; de spelen van Vancouver. Vandaag de laatste wedstrijd en daar kunnen 'we' (eigenlijk moet ik nu 'ze' zeggen) geen goud meer halen. Toch gaan ze voor mij de geschiedenis in als 'de beste spelen ooit'. Dat is heel simpel omdat ik er deze keer zelf bij ben, dat maakt het toch anders vind je niet?

Gisterenavond hebben we Nicolien Sauerbreij nog eens even in het zonnetje gezet in het HHH. Mooie tent is het om zoiets te doen. Er waren niet zoveel Nederlanders als andere dagen, misschien zijn er al een partijtje weg, Canadezen waren er dus meer dan andere dagen. Op de TV was shorttrack te zien. Jan Roelof en Tom hadden een kaart voor die middag en vroege avond. Ze zagen o.a. de 5 km relay van de mannen. Die zagen wij ook in het HHH. Ik heb er nooit echt goed naar gekeken maar met zo'n joelende zaal (er zaten Canadezen in de finale) erbij wordt dat echt wel mooi om naar te kijken. Het is een soort estafette waarbij ze 5 km rondjes schaatsen. Toen de Canadezen eenmaal op kop kwamen was het hek van de dam en kon het dak eraf. Wat een gejoel, mooi om daar tussen te staan. Toen ze ook nog goud wonnen was het verhaal natuurlijk helemaal af. Canada doet het trouwens goed hier, beter dan op welke andere spelen en dat willen ze weten ook, overal hoor je ervan of je nu de radio aanzet, in een stadion bent of natuurlijk op TV. Wij doen het ook niet slecht, in de medaillestand staan we ver weg maar dat heeft ook met de manier te maken waarop ze hier tellen. Hier tellen ze alle medailles bij elkaar op en het totaal maakt de plaats op de ranglijst. Wij tellen altijd eerst het aantal gouden medailles en dan pas het totaal aantal. Dat is voor ons gunstiger, die telling moeten we gewoon aanhouden vind ik. Kijk maar eens, hier staan we 12^e: http://www.vancouver2010.com/olympic-medals/ en hier staan we 10^e: http://nos.nl/os2010/ . Je moet wel snel kijken want het kan alweer veranderd zijn! Toch maf dat in de berekening weer een onderscheid bestaat.

Afijn, Sauerbreij hebben we gehuldigd. Er stond weer een Canadees stel naast me die nog nooit in het HHH waren geweest. Ik heb ze uitgelegd hoe we het goud hier vieren en wel op zijn Nederlands. Ik vroeg ze hun Canadese denkbeelden weg te zetten en het Hollandse gehos maar over zich heen te laten komen. Ze vonden het prachtig, mooi toch dat je andere mensen daarvan deel kunt laten uitmaken? Nicolien vond het allemaal prachtig, volgens mij wilde ze nog wel een uur blijven staan om toegejuicht te worden. Dat zij nu juist die speciale 100^e medaille wint is natuurlijk toeval maar ook erg goed voor de sport. Het maakte de huldiging extra speciaal en .... ik had het voorspeld en was erbij.

N a de huldiging trad VanVelzen op. Mooie muziek makt die man, en verademing vergeleken met die skihutherrie die we moeten ondergaan voorafgaand aan de huldiging......

Vandaag naar de laatste wedstrijd waarbij Nederlanders zijn betrokken. Ik heb gisteren mijn kaart aangeboden aan een Canadees stel voor deze dag maar zij wilden er eigenlijk twee. In het achterhoofd dat er nog een paar huisgenoten waren met kaarten heb ik ze even gevraagd of ze wilden wachten. Uiteindelijk gaan de huisgenoten wel dus ik lift mee met de gang naar de oval en ik heb de Canadezen afgezegd. Eigelijk moet ik ook gewoon gaan want dan heb ik alle twaalf kaarten benut en die heb ik ook nog allemaal in bezit. Elke kaart heeft een vouw overdwars omdat ik hem in het paspoort stop voor onderweg. De laatste kaart is nu gevouwen en zal vanmiddag bij de collectie aansluiten. Die twaalf kaarten kunnen dan mooi bij de collage die in het trapgat komt te hangen!

Gisteren de lastige beslissing moeten nemen om niet naar Henk en Frieda te gaan en dat gaat me wel aan het hart. Ik zou er twee nachten blijven en in mijn enthousiasme had ik bedacht dat dat wel zou kunnen. Dat gaat normaal gesproken ook wel maar op de dag dat ik er weer zou vertrekken gaat mijn vliegtuig ook. Het idee dat ik dan krap in de tijd kom te zitten knaagt aan me. Als je zo'n vliegtuig mist dan ben je maarzo niet terug (iedereen vliegt nu terug, de kisten zitten vol). We hebben besloten dat één overnachting eigenlijk geen recht doet aan het bezoek. Het is jammer dat ik dat niet doe maar ik moet wel realistisch zijn, hoe moeilijk dat ook is. Voordeel is wel dat ik ze in Nederland zie binnenkort, daar kijk ik naar uit. Dus Henk en Frieda, sorry vanaf hier en de hartelijke groeten! Geniet nog even van het ijshockey, hier zijn ze al helemaal maf!

Tot zo, ik ga nu even naar de baan om afscheid te nemen. De baan wordt er gewoon na de spelen uitgehaald en er komen andere voorzieningen in. Dat is nu echt jammer.......

Zo, ik ben terug van de baan...... Zoals gewoonlijk eerst even naar de mall om een bakkie te doen en wat te eten. Op naar de schaatsbaan en het is voor de laatste keer. Je kijkt er dan toch anders tegenaan. Binnen is het als vanouds: Ik groet de dame die er elke dag is en ga naar de plek. Daar aangekomen pak ik de camera uit en stel hem in zodat ie tijdens de wedstrijd klaar is om te schieten. Mooie wedstrijden gezien, die ploegenachtervolging is toch een heel andere discipline dan de individuele nummers. Als je team geolied werkt dan kun je winnen van sterkere tegenstanders zoals je zag bij Amerika tegen Nederland. Nederland deed vandaag wat het moest doen, het zette de snelste tijd neer met een olympisch record. Het is natuurlijk niet genoeg, graag volgende keer deze discipline wat serieuzer nemen!!

Mooie sport was er ook, mooie sport gaat vaak samen met drama. Drama was er; in de strijd om het brons bij de dames kon Catherine Rainey het tempo van de andere twee niet bijhouden en daardoor verloor Amerika van Polen. De Poolsen waren door het dolle heen, prachtig gezicht die blijheid en uitgelaten gezichten! Catherine Rainey ploft vlak voor onze tribune op het binnenterrein van de baan neer en valt coach derk parra huilend in de armen. Ik kan het niet laten een serie foto's te nemen. Ze gooit uit pure frustratie har schaatsen weg, ik heb het met haar te doen. De Duitse dames gaan ondertussen op weg nar goud en ik gun het ze zelfs. Locomotief Beckert trekt de trein en ze winnen van Japan. Ook hier blijheid en mooie plaatjes. Bij de medaille uitreiking is de Nederlands ploeg vrij ingetogen, ze weten dat ze hier goud hebben laten liggen. Onze mening is dat dat zat had gekund.

Na de wedstrijd gaan we naar de mall en eten nog wat. Het blijkt dat Hank er al is, we gaan hem zo opzoeken.

Tot de volgende aardbeving!

Habri