Toen ik aan dit stukkie begon was het zondagochtend, door alle drukte kun je niet alles afkrijgen en nu is het maandagmorgen. Maar lees eerst maar eens waar ik mee begonnen ben........

Dit schrijf ik op zondagochtend:

Goedemorgen maar weer vanuit, jawel, alweer een regenachtig Richmond. Vandaag moeten we het huis uit, jammer want het is een soort van honk geworden. Het leek de afgelopen weken net de zoete inval. Mensen verschijnen en gaan natuurlijk weer weg. Al met al is het voorbij gevlogen, maar aan alles komt een eind dus ook aan dit feest.

Dat was het wel, één groot feest. 'Iedereen liep met een glimlach het HHH uit' zei iemand tegen mij. We zijn er voor de laatste keer in- en uitgelopen gisterenavond. We hebben de bronzen medaille gevierd van de heren ploegenachtervolging (mooi scrabblewoord). Dat is weer een mooie viering geworden, ze leken niet echt blij maar dat zal nog wel komen met de tijd. Brons win je niet maarzo, maar het is ook zo dat ze het goud gewoon hebben laten liggen. Dit was meer een appeltje - eitje, met gemak hadden we daar goud kunnen pakken. Achteraf praten is altijd makkelijk; je kunt achteraf een koe in de kont kijken hè.

Zo'n slotavond is wel bijzonder vertelden de huisgenoten omdat dan ook de sporters meekomen om te kijken en mee te vieren, er is toch niets meer te sporten. Op vrijdagavond zag ik Elma de Vries al door de zaal lopen, gisteren was er een keur aan sporters te 'bewonderen'. De meesten stonden op de verdieping van het restaurant van het HHH, Sven Kramer, Mark Tuitert, Jan Blokhuizen, Simon Kuipers met (jaja) Christine Nesbitt. In de zaal liepen Jorien Voorhuis, Diane Valkenburg en Ireen Wust, allen al dan niet met familie of vrienden. Op een gegeven moment zegt Yvonne tegen mij: 'daar staat Shani Davis'. Die stond echt een meter bij me vandaan en ik had hem niet gezien. Veel mensen gingen met hem op de foto en hij scheen daar geen moeite mee te hebben. De andere sporters willen graag zichzelf zijn en zo te zien werd dat aardig gerespecteerd. Mooie gelegenheid om toch een foto mee te pikken, als ie er toch geen bezwaar tegen heeft. Ik heb hem gefeliciteerd met zijn gouden medaille en hem bedankt voor de mogelijkheid om op de foto te gaan. Antwoord: 'You're welcome, I appreciate that'. Dat is toch wel de surprise van deze spelen, ik ging voor een foto met een gouden medaillewinnaar. Die heb ik gemaakt met Nicolien maar nu zit Shani daar ook bij.

Dit schrijf ik op maandagochtend:

Gisterochtend eerst maar eens even wezen ontbijten bij de White Spot, je moet toch tenminste één keer hier op zijn Canadees ontbeten hebben. We zaten nog niet in onze 'booth' of naast ons kwamen andere huisgenoten zitten. Stom toeval natuurlijk want je kunt hier op elke straathoek ontbijten; het barst van de restaurants. Toch wel lekker om dat eens te doen, je moet je tenslotte aanpassen aan de gewoontes hier. Na het ontbijt weer terug gereden naar het huis en de koffer ingepakt om te verkassen. Het ging allemaal wel redelijk easy; je kunt gaan wanneer je wilt. Tom, Yvonne en Jan Roelof moesten naar Seattle en wilden voor de sluitingsceremonie binnen zijn, dan konden ze die nog even bekijken. Maar we wilden eigenlijk ook de foto's nog even uitwisselen. Dat is gelukt, veel met SD-kaarten en een draadloze verbinding hebben we ettelijke gigabytes uitgewisseld. Dat neemt zijn tijd, gedurende het wisselen van de foto's hebben we naar de ijshockey finale gekeken. Dat is hier toch een happening en het werd duidelijk tijdens de uitzending. Het was stil op straat zoals wij de WK finale beleven zo beleefden ze hier deze finale. Het moest tegen de grote broer USA en dat is net zoiets als bij ons Nederland - Duitsland. De wedstrijd ging ook zo: eerst komt Canada met 2-0 voor maar Amerika trekt dan toch weer gelijk met een doelpunt in (jawel, echt Duits) de laatste minuut. Dan gaan ze hier in de verlenging, overtime noemen ze dat hier, en dan spelen ze met een man minder. Dat is misschien omdat er dan makkelijker een doelpunt valt? Ik weet het niet maar je krijgt er wel een opener wedstrijd van. Uiteindelijk maakt de grote man hier, Sydney Crosby, het verlossende doelpunt en is de wedstrijd af. Het gaat dus met een 'sudden death'. Toen brak de hel los in de hele stad en omstreken, overal werd gefeest en het was waarschijnlijk niet te doen geweest om de stad in te komen. Overal zag het zwart van de mensen.

Tijdens de ijshockeywedstrijd werd er terloops even opgemerkt dat er een berichtje was uit Nederland; we zijn op TV geweest en nog wel uitgebreid ook. Niet in een programma waarin je dat zou verwachten. We zitten in een uitzending van Blauw Bloed. Dat is van de EO en gaat over het koningshuis, die hebben nu een special gemaakt over de Olympische Spelen. Waarschijnlijk met Lex, onze watermanager, en zijn familie er in. De uitzending heeft en deel waarin de optocht staat waarmee we op de zaterdag naar de oval zijn gelopen. Dat schijnt uitgebreid gefilmd te zijn en we zijn duidelijk herkenbaar! Nu kunnen we hier niet kijken naar 'uitzending gemist' maar ik zal dat thuis nog eens doen. Het staat jullie vrij om dat natuurlijk ook eens te doen, ik ben eigenlijk wel benieuwd. De snelheid van het internet heeft dit bal weer ingehaald: op de weblog van Tom en Yvonne (hiernaast de link) staat de link naar uitzending gemist. We staan erin tijdens een interview met Erica Terpstra.

Tijdens de finale ook afscheid genomen van Tom, Yvonne en Jan Roelof, die hadden toch wel haast. Vanochtend zijn Tom en Yvonne om zes uur vertrokken vanaf Seattle naar huis, ze vliegen nog wel even naar Houston maar daarna zullen ze blij zijn thuis te zijn. Dan kunnen ze de film terugdraaien en nog even nagenieten van wat een mooie drie weken we hier beleefd hebben.

Na de finale van het ijshockey, tegen half vier, ben ik door dit prachtige land naar Langely gereden en op de bank geploft. Foei wat had ik het gehad, het is toch inspannend om zoiets te doen. Ben je op vakantie en toch heb je zoveel te doen. Het gaat om niets, wat zijn nu twee uurtjes voor een schaatswedstrijd, maar onderhand breekt het je hele dag. Als je dan uit de drukte bent dan valt alles ineens van je af.

's Avonds naar de sluitingsceremonie gekeken. Catriona LeMay mocht wederom het vuur aansteken, het schijnt dat ze dat gemist heeft tijdens de opening. Dat was een mooi gezicht om dat nog eens te kunnen zien. Diverse artiesten draafden op o.a.: Alanis Morisette en Avril Lavigne maar ook Micheal Fox was er even. Ik wist niet dat hij ook Canadees was. Verder staken ze de draak met alle foutjes die gemaakt zijn tijdens de spelen en met de vooroordelen die mensen hebben over Canadezen. Mooi gedaan moet ik zeggen. Als je dan de vlam ziet uitgaan dan is ook deze expeditie zo goed als gedaan. Morgen moet ik weer naar huis en begint het gewone leventje weer.

Ik weet niet of deze site blijft bestaan maar ik zal er nog eens op schrijven tijdens andere vakanties. Mochten jullie dat blijven volgen of juist niet dan mail me maar even.

Het was prettig zo met jullie te kunnen communiceren en hartelijk dank voor al jullie reacties!

Tot de volgende aardbeving al zal die nog wel even duren denk ik.

Habri