Goedemorgen Nederland. FF een stukkie lezen, het is hier net licht en iedereen ligt zoals gewoonlijk nog te pitten. Ik ben alweer op en heb me een lekker ontbijtje gemaakt. Alles is in huis dus FF een broodje smeren, thee zetten, koffie klaarzetten en deze jongen kan er weer tegenaan. Vandaag hebben we een rustdag, ik ga Vancouver in want daar ben ik nog helemaal niet geweest. Het wordt mooi weer vandaag dus die kans moet ik even grijpen, Vancouver is anders dan anders met al die Olympische sfeer in de lucht. En wat dacht je van de dingen die overal worden georganiseerd. Ik wil nog even langs MEC om een mutsje te scoren. Die heb je af en toe nodig Steve want het mag dan buiten 13 graden zijn, binnen in de oval is het vaak niet meer dan 10 graden en ik heb verder geen geïsoleerd dak dus moet je wat toch?

Gisteren hebben we rustig aan kunnen doen, de wedstrijd begon pas om 15.00 uur. Eerst even lekker buiten op het terras in de zon gezeten met een bakkie leut. Lekker is dat om in februari al op het terras te kunnen zitten. Zo'n zonnetje doet je goed. Tegen half een zijn we de richting van de schaatsbaan opgegaan en onderweg hebben we even de tanden gezet in een broodje van..... ja ja Gerrie en Hennie...... de subway! Dat is toch mooi werk, voor een habbekrats laat je je broodje volladen met van alles en nog wat en dan begint de strijd om het 'footlong' broodje weg te werken. Dat is gelukt!

Op naar de schaatsbaan: de wandeling wordt vertrouwd en we kunnen hem onderhand met de ogen dicht lopen. Onderweg in het Sheraton hotel nog een kop Starbucks meegepikt (buitenkansjes moet je grijpen....) en na een klein kwartiertje in de zon waren we bij de schaatsbaan. Het valt wel op dat de bekende handschoentjes van Unox niet meer uitgedeeld worden. Ze hebben volgens mij de restpartij hier weggewerkt.

Bij de schaatsbaan hebben we ons maar eens even op de foto laten zetten met twee van die mounties. Leuke dames die bij de politie werken. Ze vertelden dat ze later op de dag de vlag naar binnen zouden dragen tijdens de medaille-uitreiking. Dat is bijzonder want meestal gebeurt dat centraal in Vancouver in het grote stadion.

De wedstrijd weten jullie natuurlijk alles van. Er is weer massaal gekeken naar de race van de 1500 meter dames. Nou, wij hebben ook gekeken en ik beschouwde Ireen wel als een kanshebster maar niet als topfavoriet. De spanning wordt langzaam opgebouwd als de favorieten in de laatste paren aan bod komen. De gezette eindtijd wordt dus steeds beter. Kristina Groves heeft het net niet gered, je zag haar op de laatste 100 meter stuk gaan. Die laatste 100 meter van Ireen waren echt fenomenaal, daar spatte de snelheid vanaf. Toch mooi om te zien, ik wordt nog eens een kenner! De andere Nederlandse troeven hadden een bijrol al vind ik het erg sneu voor Margot Boer dat ze weer vierde wordt, net buiten de medailles. Maar ze is nog jong dus over vier jaar kunnen we eens kijken of Russische lucht haar goed doet.

De laatste rit van Nesbitt moest uitsluitsel geven en de spanning zindert dan over de tribunes. Renate Groenewold zat een eindje verderop en die zat daar te zenuwen zeg..... Toen duidelijk werd dat Ireen goud won was het dak er weer af, Ireen viel Gerard Kemkers in de armen en Renate liep snel naar de hekken. Dat was voor mij het sein om ook de tribune af te komen. Bij de opgang naar sectie 115 kun je je aan de deur van de coachsectie opstellen. Daar kwam Ireen vrijwel direct aan en viel een coach of begeleider in de armen en ook Renate stond er naast. Ik moest eigenlijk nog een stapje terug doen anders kreeg ik de foto's nauwelijks gemaakt. Prachtig hoor dat je gouden emotie op nog geen twee meter afstand meemaakt, dat vergeet je nooit meer. De foto met de vlag is dus een zeer mooie geworden. Later troffen we het weer, er is namelijk ook een extra nooduitgang die zit tussen de tribunes, die is een meter of 8 breed en zit midden achter de kruising. Als je daar gaat staan kijk je zo tegen het podium aan met daarachter de vip tribune waar Erica Terpstra meestal te vinden is en bij gelegenheid onze Alex, de watermanager. Daar hebben we ons (Yvonne, Tom, Jan Roelof en ik) opgesteld. Man, wat heb je daar een mooi zicht op het geheel. Dat de medailles dan ook uitgereikt worden (en ja, daar was onze mountie met de vlag) dat maakt het echt af. Dat doet echt wel wat met me en ik denk met half Nederland.

Na alle feestuitingen moet je toch weer de hal uit, heb Umberto maar even ingefluisterd dat ie die avond weer aan het werk moet. We kwamen uit de hal en zinderden nog na, wat een feest zeg, dat je dit mee mag maken dat is heeeeeel bijzonder.

We hebben een snelle hap gedaan in de foggy dew pub (http://www.foggydewirishpub.com/welcome/index.htm) halverwege het stadion en het HHH. Tevens en lekker biertje erbij want een gouden plak moet gevierd worden toch? De hele pub was vol en rood/wit gekleurd want Canada was met een ijshockey wedstrijd bezig tegen de USA en die verloren ze ook nog. Dat werd niet echt leuk gevonden in de pub!

Daarna naar het HHH, het begint gewoon te worden om weer een medaille te vieren. Bij aankomst in de O-zone, waar het HHH staat, ligt en grote vijver voor de bibliotheek. Die hebben de Nederlanders waarschijnlijk aangevuld met shampoo. Toch wel lachen, alleen jammer dat het schuim niet oranje is!

Zo onderhand zie je er steeds dezelfde mensen en die komen maar voor een ding en dat is goud vieren. Nu was het niet zo druk als zaterdagavond, op een zondagavond hebben de mensen blijkbaar andere dingen te doen. Mooi, dan kunnen we snel naar binnen. Ik heb even met een stel Canadezen staan praten (zitten wil niet) die zich verwonderden over het dweilorkest Kleintje Pils en de hele oranje entourage. Zo heb ik ze toch maar wat dingen nader verklaard. Ze moeten toch een beetje op de hoogte zijn van de Nederlandse gewoonten en gebruiken. Verder heb ik ze aangeraden eens een broodje kroket te scoren, dat is erg Nederlands. Ireen hebben we weer in het gouden zonnetje gezet en zo langzamerhand ken ik de krakers van de skihut uit mijn hoofd. Vreselijke muziek maar het blijft verdikkeme nog hangen ook dat 'toet, toet, ik heb een toeter' en zo.

De hele familie van Ireen was aanwezig, ze stroomden direct achter me de tribune op. Ik stond daar te filmen met mijn cameraaaaatje. Ik heb dus gelijk maar een paar plaatjes geschoten van o.a. Wennemars en Hans van Breukelen. Leuk voor de celeb sectie.

Na de huldiging nog even naar Guus Meeuwis gekeken, dat is wel aardig om te zien. Een beetje andere muziek dan die skihut-rommel. Maar de slaap slaat na al die spanning en sensatie toch wel snel toe, we hebben ook zoveel te verwerken hier dat je 14 dagen feesten echt niet kunt combineren met sport kijken. Op naar 'huis' is het motto en we snellen in de auto even 10 minuten over de weg en we arriveren thuis. Er is nog niemand dus hebben we het rijk alleen, de tijd om de foto's even op de blog te zetten. Ook heb ik er een paar naar SCA gestuurd, kunnen ze misschien nog mee naar de drukker, dat is dan echt het laatste nieuws.

Vandaag nog maar eens even nagenieten, weet niet of er morgen een editie komt want er is misschien niet zoveel tijd of gewoon niets te melden. Nou, na al die aardbeving meld ik U:

Tot de volgende aardbeving!

Habri