Ik ben weer eens in Canada, wat dan natuurlijk niet kan uitblijven is een bezoekje aan de Oval. Even het verleden nog weer eens opsnuiven kan geen kwaad. Heb al eens een reportage van Mart Smeets gezien maar met eigen ogen is het toch anders hè.

Tja, wie denk er niet aan terug: 'Gaan we jongens?' Ja! Eerst naar de Mall voor een kop Starbucks met wat erbij en dan rustig kuieren richting de Oval. Wachten in de regen of de zon tot je naar binnen kunt via de bewakingspoortjes. Dan het lange wachten tot de wedstrijd een aanvang neemt. Die geweldige wedstrijden waar de spanning op de tribune te snijden was. Wat dacht je van de gouden plakken van Sven, Ireen of Mark.

Ik rij voor de hal langs en parkeer de auto onder de oval, dat is iets wat we toen niet mochten en nu: je rijdt er zo voorlangs en je scheurt zo de garage in! Hupsakee, weg ermee!

Uit de garage loop je zo de centrale hal in. Ik vraag de dame aan de receptie of ik naar binnen mag om rond te kijken. Ik moet betalen om de hele hal te zien en ik zeg dat ik dat eigenlijk al lang betaald heb, wat dacht je wat! Ik betaal niet en dus mag ik alleen op de 'designated area's' komen, als je zoiets hoort dan zit het wel snor. Van binnen hebben ze de hele zaal op de kop gegooid en daar van allerlei sportfaciliteiten gecreëerd. Brink slipt langs een dranghekje heen en staat zo op de centrale vloer waar ook het ijs op lag. Ik 'steek' de baan over en loop het middenterrein op. Hier zit de trap naar beneden waar we onze helden uit zagen komen. Nu is het een groot gat met een trap naar beneden, er zijn kleedkamers hieronder. Niet zo spannend neem ik aan gezien het publiek wat aan het sporten is. Ik loop weer terug en steek de finishlijn over. Aan de tijdwaarneemkant zit nu een standje waar je koffie en andere dingen kunt kopen. Waar zou een sportende Canadees zijn zonder koffie met een groot stuk koek erbij! Al lopende kijk ik naar boven naar waar eens onze watermanager, Alex, zat. Alle tribunes zijn weg en dus ook die waar hij op zat. Hij had echter wel het voordeel van schone toiletten (daar kun je altijd wel om komen in Canada) die aan de voorkant van het gebouw zitten. Wij moesten ons toch een beetje behelpen of niet dan?

Ik loop door de hoofdingang naar buiten en loop eens om de hal heen, ik ben niet zo'n loper dus toen was het beter voor elkaar: het mocht toch niet. Nu wel! Aan de achterkant van het gebouw zijn de tenten natuurlijk weg maar de bestrating en zo ligt er nog net zo. Het is nu een plein en je kunt zien waar we stonden te wachten tot we echt naar binnen konden. Nu ademt het een rustig sfeertje en kun je zonder horizonvervuiling naar de Frasier river kijken en de vliegtuigen van Vancouver International zien opstijgen en landen.

Al met al ademt de hal nog wel die sfeer maar doordat er van alles in gezet is is de finishing touch weg. Ik heb toch even op de ijsbaan gestaan al was die er niet meer. Dat doet toch wel pijn hoor en ziet er niet echt goed uit. Jammer hoor dat je hier waarschijnlijk nooit meer een schaatswedstrijd kunt bekijken.

Ik loop weer naar de auto en rijdt de garage uit, hoef niet te betalen en dat doet de Nederlander deugd! Ik besluit even langs het HHH te rijden. Ook hier is er niet veel meer van te zien, eigenlijk helemaal niets! De deur zit op slot, dat is wel jammer want ik ben benieuwd hoe het er nu uitziet. Verder staat alle straatmeubilair er nog alleen die verklede Jan Roelof (met klompen aan) is weg!

Ik rijdt nog langs ons voormalige honk in de wijk van Richmond en steek al die straten weer over: Granville en Burrard waren er een paar van. Het huis is waarschijnlijk bewoond, er staat geen auto voor de deur maar er staat ook geen bord in de tuin! De dakpannen (of eigenlijk daklatjes) lijken vernieuwd, verder ziet alles er nog precies zo uit. Het was waarschijnlijk net zo warm (of koud) als toen want nu is het niet al te warm. Ik mis de fiets van Thelma en Louise!

Kijk nog maar even naar de foto's en laat de herinneringen maar komen. Wat hebben we een leuke tijd gehad, of niet dan?

PS: Dit artikel is eigenlijk geschreven voor mijn medereisgenoten maar is voor iedereen te lezen. Ik heb een serie foto's op Picasa gezet. Mocht je ze willen zien stuur me dan even een mailtje.

Groeten,

Harrie