Vancouver: The Year After

Ik ben weer eens in Canada, wat dan natuurlijk niet kan uitblijven is een bezoekje aan de Oval. Even het verleden nog weer eens opsnuiven kan geen kwaad. Heb al eens een reportage van Mart Smeets gezien maar met eigen ogen is het toch anders hè.

Tja, wie denk er niet aan terug: 'Gaan we jongens?' Ja! Eerst naar de Mall voor een kop Starbucks met wat erbij en dan rustig kuieren richting de Oval. Wachten in de regen of de zon tot je naar binnen kunt via de bewakingspoortjes. Dan het lange wachten tot de wedstrijd een aanvang neemt. Die geweldige wedstrijden waar de spanning op de tribune te snijden was. Wat dacht je van de gouden plakken van Sven, Ireen of Mark.

Ik rij voor de hal langs en parkeer de auto onder de oval, dat is iets wat we toen niet mochten en nu: je rijdt er zo voorlangs en je scheurt zo de garage in! Hupsakee, weg ermee!

Uit de garage loop je zo de centrale hal in. Ik vraag de dame aan de receptie of ik naar binnen mag om rond te kijken. Ik moet betalen om de hele hal te zien en ik zeg dat ik dat eigenlijk al lang betaald heb, wat dacht je wat! Ik betaal niet en dus mag ik alleen op de 'designated area's' komen, als je zoiets hoort dan zit het wel snor. Van binnen hebben ze de hele zaal op de kop gegooid en daar van allerlei sportfaciliteiten gecreëerd. Brink slipt langs een dranghekje heen en staat zo op de centrale vloer waar ook het ijs op lag. Ik 'steek' de baan over en loop het middenterrein op. Hier zit de trap naar beneden waar we onze helden uit zagen komen. Nu is het een groot gat met een trap naar beneden, er zijn kleedkamers hieronder. Niet zo spannend neem ik aan gezien het publiek wat aan het sporten is. Ik loop weer terug en steek de finishlijn over. Aan de tijdwaarneemkant zit nu een standje waar je koffie en andere dingen kunt kopen. Waar zou een sportende Canadees zijn zonder koffie met een groot stuk koek erbij! Al lopende kijk ik naar boven naar waar eens onze watermanager, Alex, zat. Alle tribunes zijn weg en dus ook die waar hij op zat. Hij had echter wel het voordeel van schone toiletten (daar kun je altijd wel om komen in Canada) die aan de voorkant van het gebouw zitten. Wij moesten ons toch een beetje behelpen of niet dan?

Ik loop door de hoofdingang naar buiten en loop eens om de hal heen, ik ben niet zo'n loper dus toen was het beter voor elkaar: het mocht toch niet. Nu wel! Aan de achterkant van het gebouw zijn de tenten natuurlijk weg maar de bestrating en zo ligt er nog net zo. Het is nu een plein en je kunt zien waar we stonden te wachten tot we echt naar binnen konden. Nu ademt het een rustig sfeertje en kun je zonder horizonvervuiling naar de Frasier river kijken en de vliegtuigen van Vancouver International zien opstijgen en landen.

Al met al ademt de hal nog wel die sfeer maar doordat er van alles in gezet is is de finishing touch weg. Ik heb toch even op de ijsbaan gestaan al was die er niet meer. Dat doet toch wel pijn hoor en ziet er niet echt goed uit. Jammer hoor dat je hier waarschijnlijk nooit meer een schaatswedstrijd kunt bekijken.

Ik loop weer naar de auto en rijdt de garage uit, hoef niet te betalen en dat doet de Nederlander deugd! Ik besluit even langs het HHH te rijden. Ook hier is er niet veel meer van te zien, eigenlijk helemaal niets! De deur zit op slot, dat is wel jammer want ik ben benieuwd hoe het er nu uitziet. Verder staat alle straatmeubilair er nog alleen die verklede Jan Roelof (met klompen aan) is weg!

Ik rijdt nog langs ons voormalige honk in de wijk van Richmond en steek al die straten weer over: Granville en Burrard waren er een paar van. Het huis is waarschijnlijk bewoond, er staat geen auto voor de deur maar er staat ook geen bord in de tuin! De dakpannen (of eigenlijk daklatjes) lijken vernieuwd, verder ziet alles er nog precies zo uit. Het was waarschijnlijk net zo warm (of koud) als toen want nu is het niet al te warm. Ik mis de fiets van Thelma en Louise!

Kijk nog maar even naar de foto's en laat de herinneringen maar komen. Wat hebben we een leuke tijd gehad, of niet dan?

PS: Dit artikel is eigenlijk geschreven voor mijn medereisgenoten maar is voor iedereen te lezen. Ik heb een serie foto's op Picasa gezet. Mocht je ze willen zien stuur me dan even een mailtje.

Groeten,

Harrie

Vancouver 2010: Laatste bijdrage!

Toen ik aan dit stukkie begon was het zondagochtend, door alle drukte kun je niet alles afkrijgen en nu is het maandagmorgen. Maar lees eerst maar eens waar ik mee begonnen ben........

Dit schrijf ik op zondagochtend:

Goedemorgen maar weer vanuit, jawel, alweer een regenachtig Richmond. Vandaag moeten we het huis uit, jammer want het is een soort van honk geworden. Het leek de afgelopen weken net de zoete inval. Mensen verschijnen en gaan natuurlijk weer weg. Al met al is het voorbij gevlogen, maar aan alles komt een eind dus ook aan dit feest.

Dat was het wel, één groot feest. 'Iedereen liep met een glimlach het HHH uit' zei iemand tegen mij. We zijn er voor de laatste keer in- en uitgelopen gisterenavond. We hebben de bronzen medaille gevierd van de heren ploegenachtervolging (mooi scrabblewoord). Dat is weer een mooie viering geworden, ze leken niet echt blij maar dat zal nog wel komen met de tijd. Brons win je niet maarzo, maar het is ook zo dat ze het goud gewoon hebben laten liggen. Dit was meer een appeltje - eitje, met gemak hadden we daar goud kunnen pakken. Achteraf praten is altijd makkelijk; je kunt achteraf een koe in de kont kijken hè.

Zo'n slotavond is wel bijzonder vertelden de huisgenoten omdat dan ook de sporters meekomen om te kijken en mee te vieren, er is toch niets meer te sporten. Op vrijdagavond zag ik Elma de Vries al door de zaal lopen, gisteren was er een keur aan sporters te 'bewonderen'. De meesten stonden op de verdieping van het restaurant van het HHH, Sven Kramer, Mark Tuitert, Jan Blokhuizen, Simon Kuipers met (jaja) Christine Nesbitt. In de zaal liepen Jorien Voorhuis, Diane Valkenburg en Ireen Wust, allen al dan niet met familie of vrienden. Op een gegeven moment zegt Yvonne tegen mij: 'daar staat Shani Davis'. Die stond echt een meter bij me vandaan en ik had hem niet gezien. Veel mensen gingen met hem op de foto en hij scheen daar geen moeite mee te hebben. De andere sporters willen graag zichzelf zijn en zo te zien werd dat aardig gerespecteerd. Mooie gelegenheid om toch een foto mee te pikken, als ie er toch geen bezwaar tegen heeft. Ik heb hem gefeliciteerd met zijn gouden medaille en hem bedankt voor de mogelijkheid om op de foto te gaan. Antwoord: 'You're welcome, I appreciate that'. Dat is toch wel de surprise van deze spelen, ik ging voor een foto met een gouden medaillewinnaar. Die heb ik gemaakt met Nicolien maar nu zit Shani daar ook bij.

Dit schrijf ik op maandagochtend:

Gisterochtend eerst maar eens even wezen ontbijten bij de White Spot, je moet toch tenminste één keer hier op zijn Canadees ontbeten hebben. We zaten nog niet in onze 'booth' of naast ons kwamen andere huisgenoten zitten. Stom toeval natuurlijk want je kunt hier op elke straathoek ontbijten; het barst van de restaurants. Toch wel lekker om dat eens te doen, je moet je tenslotte aanpassen aan de gewoontes hier. Na het ontbijt weer terug gereden naar het huis en de koffer ingepakt om te verkassen. Het ging allemaal wel redelijk easy; je kunt gaan wanneer je wilt. Tom, Yvonne en Jan Roelof moesten naar Seattle en wilden voor de sluitingsceremonie binnen zijn, dan konden ze die nog even bekijken. Maar we wilden eigenlijk ook de foto's nog even uitwisselen. Dat is gelukt, veel met SD-kaarten en een draadloze verbinding hebben we ettelijke gigabytes uitgewisseld. Dat neemt zijn tijd, gedurende het wisselen van de foto's hebben we naar de ijshockey finale gekeken. Dat is hier toch een happening en het werd duidelijk tijdens de uitzending. Het was stil op straat zoals wij de WK finale beleven zo beleefden ze hier deze finale. Het moest tegen de grote broer USA en dat is net zoiets als bij ons Nederland - Duitsland. De wedstrijd ging ook zo: eerst komt Canada met 2-0 voor maar Amerika trekt dan toch weer gelijk met een doelpunt in (jawel, echt Duits) de laatste minuut. Dan gaan ze hier in de verlenging, overtime noemen ze dat hier, en dan spelen ze met een man minder. Dat is misschien omdat er dan makkelijker een doelpunt valt? Ik weet het niet maar je krijgt er wel een opener wedstrijd van. Uiteindelijk maakt de grote man hier, Sydney Crosby, het verlossende doelpunt en is de wedstrijd af. Het gaat dus met een 'sudden death'. Toen brak de hel los in de hele stad en omstreken, overal werd gefeest en het was waarschijnlijk niet te doen geweest om de stad in te komen. Overal zag het zwart van de mensen.

Tijdens de ijshockeywedstrijd werd er terloops even opgemerkt dat er een berichtje was uit Nederland; we zijn op TV geweest en nog wel uitgebreid ook. Niet in een programma waarin je dat zou verwachten. We zitten in een uitzending van Blauw Bloed. Dat is van de EO en gaat over het koningshuis, die hebben nu een special gemaakt over de Olympische Spelen. Waarschijnlijk met Lex, onze watermanager, en zijn familie er in. De uitzending heeft en deel waarin de optocht staat waarmee we op de zaterdag naar de oval zijn gelopen. Dat schijnt uitgebreid gefilmd te zijn en we zijn duidelijk herkenbaar! Nu kunnen we hier niet kijken naar 'uitzending gemist' maar ik zal dat thuis nog eens doen. Het staat jullie vrij om dat natuurlijk ook eens te doen, ik ben eigenlijk wel benieuwd. De snelheid van het internet heeft dit bal weer ingehaald: op de weblog van Tom en Yvonne (hiernaast de link) staat de link naar uitzending gemist. We staan erin tijdens een interview met Erica Terpstra.

Tijdens de finale ook afscheid genomen van Tom, Yvonne en Jan Roelof, die hadden toch wel haast. Vanochtend zijn Tom en Yvonne om zes uur vertrokken vanaf Seattle naar huis, ze vliegen nog wel even naar Houston maar daarna zullen ze blij zijn thuis te zijn. Dan kunnen ze de film terugdraaien en nog even nagenieten van wat een mooie drie weken we hier beleefd hebben.

Na de finale van het ijshockey, tegen half vier, ben ik door dit prachtige land naar Langely gereden en op de bank geploft. Foei wat had ik het gehad, het is toch inspannend om zoiets te doen. Ben je op vakantie en toch heb je zoveel te doen. Het gaat om niets, wat zijn nu twee uurtjes voor een schaatswedstrijd, maar onderhand breekt het je hele dag. Als je dan uit de drukte bent dan valt alles ineens van je af.

's Avonds naar de sluitingsceremonie gekeken. Catriona LeMay mocht wederom het vuur aansteken, het schijnt dat ze dat gemist heeft tijdens de opening. Dat was een mooi gezicht om dat nog eens te kunnen zien. Diverse artiesten draafden op o.a.: Alanis Morisette en Avril Lavigne maar ook Micheal Fox was er even. Ik wist niet dat hij ook Canadees was. Verder staken ze de draak met alle foutjes die gemaakt zijn tijdens de spelen en met de vooroordelen die mensen hebben over Canadezen. Mooi gedaan moet ik zeggen. Als je dan de vlam ziet uitgaan dan is ook deze expeditie zo goed als gedaan. Morgen moet ik weer naar huis en begint het gewone leventje weer.

Ik weet niet of deze site blijft bestaan maar ik zal er nog eens op schrijven tijdens andere vakanties. Mochten jullie dat blijven volgen of juist niet dan mail me maar even.

Het was prettig zo met jullie te kunnen communiceren en hartelijk dank voor al jullie reacties!

Tot de volgende aardbeving al zal die nog wel even duren denk ik.

Habri

Zaterdag 27 februari: Ploegenachtervolging finales

Goedemorgen maar weer Nederland! Het regent en ook de bakken komen hierbij naar beneden. Het lijkt wel herfst, toch bevind ik me in goed gezelschap want ook bij jullie zou het pijpenstelen regenen. Maar waarom zouden jullie het ook beter hebben dan ik hè?

Het begint misschien een beetje een sleur te worden maar het is bijna af hoor! Nog even de tanden op elkaar en dan hebben we ze weer gehad; de spelen van Vancouver. Vandaag de laatste wedstrijd en daar kunnen 'we' (eigenlijk moet ik nu 'ze' zeggen) geen goud meer halen. Toch gaan ze voor mij de geschiedenis in als 'de beste spelen ooit'. Dat is heel simpel omdat ik er deze keer zelf bij ben, dat maakt het toch anders vind je niet?

Gisterenavond hebben we Nicolien Sauerbreij nog eens even in het zonnetje gezet in het HHH. Mooie tent is het om zoiets te doen. Er waren niet zoveel Nederlanders als andere dagen, misschien zijn er al een partijtje weg, Canadezen waren er dus meer dan andere dagen. Op de TV was shorttrack te zien. Jan Roelof en Tom hadden een kaart voor die middag en vroege avond. Ze zagen o.a. de 5 km relay van de mannen. Die zagen wij ook in het HHH. Ik heb er nooit echt goed naar gekeken maar met zo'n joelende zaal (er zaten Canadezen in de finale) erbij wordt dat echt wel mooi om naar te kijken. Het is een soort estafette waarbij ze 5 km rondjes schaatsen. Toen de Canadezen eenmaal op kop kwamen was het hek van de dam en kon het dak eraf. Wat een gejoel, mooi om daar tussen te staan. Toen ze ook nog goud wonnen was het verhaal natuurlijk helemaal af. Canada doet het trouwens goed hier, beter dan op welke andere spelen en dat willen ze weten ook, overal hoor je ervan of je nu de radio aanzet, in een stadion bent of natuurlijk op TV. Wij doen het ook niet slecht, in de medaillestand staan we ver weg maar dat heeft ook met de manier te maken waarop ze hier tellen. Hier tellen ze alle medailles bij elkaar op en het totaal maakt de plaats op de ranglijst. Wij tellen altijd eerst het aantal gouden medailles en dan pas het totaal aantal. Dat is voor ons gunstiger, die telling moeten we gewoon aanhouden vind ik. Kijk maar eens, hier staan we 12^e: http://www.vancouver2010.com/olympic-medals/ en hier staan we 10^e: http://nos.nl/os2010/ . Je moet wel snel kijken want het kan alweer veranderd zijn! Toch maf dat in de berekening weer een onderscheid bestaat.

Afijn, Sauerbreij hebben we gehuldigd. Er stond weer een Canadees stel naast me die nog nooit in het HHH waren geweest. Ik heb ze uitgelegd hoe we het goud hier vieren en wel op zijn Nederlands. Ik vroeg ze hun Canadese denkbeelden weg te zetten en het Hollandse gehos maar over zich heen te laten komen. Ze vonden het prachtig, mooi toch dat je andere mensen daarvan deel kunt laten uitmaken? Nicolien vond het allemaal prachtig, volgens mij wilde ze nog wel een uur blijven staan om toegejuicht te worden. Dat zij nu juist die speciale 100^e medaille wint is natuurlijk toeval maar ook erg goed voor de sport. Het maakte de huldiging extra speciaal en .... ik had het voorspeld en was erbij.

N a de huldiging trad VanVelzen op. Mooie muziek makt die man, en verademing vergeleken met die skihutherrie die we moeten ondergaan voorafgaand aan de huldiging......

Vandaag naar de laatste wedstrijd waarbij Nederlanders zijn betrokken. Ik heb gisteren mijn kaart aangeboden aan een Canadees stel voor deze dag maar zij wilden er eigenlijk twee. In het achterhoofd dat er nog een paar huisgenoten waren met kaarten heb ik ze even gevraagd of ze wilden wachten. Uiteindelijk gaan de huisgenoten wel dus ik lift mee met de gang naar de oval en ik heb de Canadezen afgezegd. Eigelijk moet ik ook gewoon gaan want dan heb ik alle twaalf kaarten benut en die heb ik ook nog allemaal in bezit. Elke kaart heeft een vouw overdwars omdat ik hem in het paspoort stop voor onderweg. De laatste kaart is nu gevouwen en zal vanmiddag bij de collectie aansluiten. Die twaalf kaarten kunnen dan mooi bij de collage die in het trapgat komt te hangen!

Gisteren de lastige beslissing moeten nemen om niet naar Henk en Frieda te gaan en dat gaat me wel aan het hart. Ik zou er twee nachten blijven en in mijn enthousiasme had ik bedacht dat dat wel zou kunnen. Dat gaat normaal gesproken ook wel maar op de dag dat ik er weer zou vertrekken gaat mijn vliegtuig ook. Het idee dat ik dan krap in de tijd kom te zitten knaagt aan me. Als je zo'n vliegtuig mist dan ben je maarzo niet terug (iedereen vliegt nu terug, de kisten zitten vol). We hebben besloten dat één overnachting eigenlijk geen recht doet aan het bezoek. Het is jammer dat ik dat niet doe maar ik moet wel realistisch zijn, hoe moeilijk dat ook is. Voordeel is wel dat ik ze in Nederland zie binnenkort, daar kijk ik naar uit. Dus Henk en Frieda, sorry vanaf hier en de hartelijke groeten! Geniet nog even van het ijshockey, hier zijn ze al helemaal maf!

Tot zo, ik ga nu even naar de baan om afscheid te nemen. De baan wordt er gewoon na de spelen uitgehaald en er komen andere voorzieningen in. Dat is nu echt jammer.......

Zo, ik ben terug van de baan...... Zoals gewoonlijk eerst even naar de mall om een bakkie te doen en wat te eten. Op naar de schaatsbaan en het is voor de laatste keer. Je kijkt er dan toch anders tegenaan. Binnen is het als vanouds: Ik groet de dame die er elke dag is en ga naar de plek. Daar aangekomen pak ik de camera uit en stel hem in zodat ie tijdens de wedstrijd klaar is om te schieten. Mooie wedstrijden gezien, die ploegenachtervolging is toch een heel andere discipline dan de individuele nummers. Als je team geolied werkt dan kun je winnen van sterkere tegenstanders zoals je zag bij Amerika tegen Nederland. Nederland deed vandaag wat het moest doen, het zette de snelste tijd neer met een olympisch record. Het is natuurlijk niet genoeg, graag volgende keer deze discipline wat serieuzer nemen!!

Mooie sport was er ook, mooie sport gaat vaak samen met drama. Drama was er; in de strijd om het brons bij de dames kon Catherine Rainey het tempo van de andere twee niet bijhouden en daardoor verloor Amerika van Polen. De Poolsen waren door het dolle heen, prachtig gezicht die blijheid en uitgelaten gezichten! Catherine Rainey ploft vlak voor onze tribune op het binnenterrein van de baan neer en valt coach derk parra huilend in de armen. Ik kan het niet laten een serie foto's te nemen. Ze gooit uit pure frustratie har schaatsen weg, ik heb het met haar te doen. De Duitse dames gaan ondertussen op weg nar goud en ik gun het ze zelfs. Locomotief Beckert trekt de trein en ze winnen van Japan. Ook hier blijheid en mooie plaatjes. Bij de medaille uitreiking is de Nederlands ploeg vrij ingetogen, ze weten dat ze hier goud hebben laten liggen. Onze mening is dat dat zat had gekund.

Na de wedstrijd gaan we naar de mall en eten nog wat. Het blijkt dat Hank er al is, we gaan hem zo opzoeken.

Tot de volgende aardbeving!

Habri

Vrijdag 26 februari: GOUD Nicolien!!

We gaan ze terug zien! Wie, zul je denken. Nou het zijn de broeken van de Noren in de curling finale. Ze moeten namelijk tegen Canada en ook hier moet en zal Canada weer goud winnen. Inmiddels zijn we fervente curling watchers geworden, je blijft lachen met dat gepoets. Het is vrijdagochtend en buiten regent het, het kon ook niet uitblijven na zoveel fantastische dagen met zon. Gisteren zou het al regenen maar op een enkel buitje na is het droog gebleven, de zon scheen zelfs regelmatig en het was soms knap warm. Zo is het ook vaak warm in winkels en restaurants, die Canadezen stoken tegen de klippen op! Je zweet je vaak een ongeluk.

Ik heb net het kwartje binnen, of is het gevallen..... anyway: Bij de Royal Mint geven ze munten uit ter gelegenheid van de spelen. http://www.mint.ca/store/mint/learn/circulation-coins-2700008 Er staan elke dag een man of vijf voor het gebouw van de munt geld te wisselen. Of hier ook de munten geslagen worden betwijfel ik maar feit is wel dat het afgeladen druk is. De meesten staan echter in de rij voor de gouden medaille, je kunt hier de gouden medaille aanraken met een handschoentje. Het handschoentje mag je houden maar of het het waard is om daarvoor meer dan 4 uur in de rij te staan? We spraken gisteren een dame (Hank die kent iedereen, al is het maar via via) die even de rij ontvlucht was met de kinderen. Haar man stond nu in de rij. Ze stonden er al vanaf acht uur in de ochtend en op het moment dat we haar spraken was het twaalf uur. Ze stonden nog op ongeveer een kwart van de ingang!! De rij voor de munten is minder lang en het wel waard dat je even wacht. Gisteren waren er munten van het vrouwenijshockey te verkrijgen. Dit ter gelegenheid van de finale van Canada tegen de USA. Ze stonden niet afgebeeld in het speciale boekje wat je erbij krijgt, hier kun je de munten in doen en kijken wat je nog mist. Specials dus, enkele waren ook rood gekleurd. Daar heb ik er één van gescoord, net genoeg!

Even een misverstand uit de weg helpen. Dat je hier uit eten gaat is doodnormaal. Wat wij hier in huis doen is eigenlijk bijzonder. Veel mensen eten nauwelijks thuis maar kopen iets in een restaurant. Dat ik dus drie keer in een restaurant zit op een dag is echt niet bijzonder en je moet je ook niet voorstellen dat dat gebeurt op de manier zoals we dat in Nederland gewend zijn. De kosten vallen mee hier en het is dus nauwelijks de moeite dat je zelf kookt. Bovendien eet hier de hele natie de hele dag, opvallen voor wat dat betreft doen we hier niet. Schrijven over eten is dus hetzelfde als het gezeur over het weer wat we in Nederland steeds doen. Dat hoor je hier nauwelijks.....

In Nederland maak je van je etentje meestal een avondvullend programma. Als je dat hier wilt doen dan moet je echt naar een toprestaurant en dan betaal je trouwens ook toprekeningen. Gisteren zaten we in een beter restaurant maar echt geen toprestaurant hoor. Kijk maar even: http://www.cactusclubcafe.com/locations/bc/richmond

Nog niet gezien en navenant ook niet gescoord: de Japadog. Dat is een hotdog met een japans tintje. Zie hier een artikel van de NOS: http://nos.nl/os2010/artikel/139934-japadog-grootste-winnaar-spelen.html Het schijnt een echte hit te zijn in Vancouver. Rijen staan er voor de twee kraampjes die die dingen hebben. Dat is op zichzelf niet zo verwonderlijk; het is stervensdruk in Vancouver. Maargoed dat ze hele straten hebben afgesloten, het ziet er zwart van de mensen. En Jori en Marjolein zo zie je maar weer: ik ben niet de enige die schrijft over eten.........

Vandaag ben ik de enige die naar de kwalificaties van de ploegenachtervolging gaat. Ik moet de honneurs waarnemen van de huisgenoten die in eerste instantie het programma niet interessant genoeg vonden. In eerste instantie werd er lacherig gedaan over mijn kaart en de daaraan verbonden kosten maar huisgenoten..... door de loting wordt het nu ineens interessant! Daar kan natuurlijk geen HHH tegenop, jullie gaan daar maar kijken! Ik wens jullie veel kijkplezier in het HHH, daar ben ik gedurende de spelen nog niet geweest om een schaatswedstrijd te bekijken. Zal wel een speciale sfeer zijn maar in het echie is het altijd beter en ik hou nu eenmaal van puur!

Er zijn huisgenoten die zich een beetje illegaal gedragen: ik zag net dat er een filmpje op YouTube geblokkeerd is. Dit is de melding als je zoekt naar het filmpje van Ireen Wust: 'Deze video bevat inhoud van International Olympic Committee, die deze wegens auteursrechtschending heeft geblokkeerd. ' Foei, dat had ik van onze schaatsfans niet verwacht. Ze staan toch bekend als de meest correcte fans ter wereld!

Ik hoorde dat Erben Wennewars met de NOS om tafel gaat zitten om commentator te worden; ik denk wel dat de NOS dan wat meer zendtijd moet inkopen.......... Er zullen nogal wat uitgestelde nieuwsbulletins komen.......

Zo, inmiddels ben ik terug van het schaatsen.......................... heb mijn telefoon in huis laten liggen en weet dus niets! Er staan 5 berichten op, ik denk: 'die hebben me nodig, eens even kijken wat er loos is'. Blijkt Sauerbreij goud gewonnen te hebben. Op het verslag van Zondag 21-02 staat dat ik haar goud heb gewenst, nou dat heeft ze dus gedaan! Ik denk maar dat ik haar coach wordt want ik heb voorspellende gaven! Sta ik dus met een gouden medaille winnaar op de foto en het is een unieke foto want:

• ik wist het van tevoren
• het is de eerste gouden medaille op de winterspelen welke niet een 'ijs'medaille is
• het is de 100^e gouden medaille op de winterspelen in de historie van Nederland.

Dat ik dus op de VIP vlucht zat hier naar Vancouver, dat klopt wel: Ik zat erin en ook Nicolien zat erin. Voor de liefhebbers: Kijk nog maar even naar de fotoserie 'Zaterdag: 1500 meter heren'.

Oh ja, het schaatsen...... huilen met de pet op hè. Hier was geen droog brood te verdienen. Je kunt niet FF een ploeg samenstellen en er dan ook vanuit gaan dat je even goud gaat halen. We zijn dus schaatstechnisch uitgepoept voor het goud, misschien komt er nog brons maar dat is zelfs geen troostmedaille meer. Wat een onsamenhangend geheel zeg, dan zag de Canadese ploeg er veel beter uit. Daar schaatste een team!

Dames: zelfde laken een pak. Ook hier geen droog brood te halen, over en sluiten. We gaan natuurlijk wel goed vieren vanavond in het HHH. Dat is een surprise, daarna speelt van Velzen. Ben benieuwd, de huisgenoten zeggen dat het wereldmuziek is.

Vanavond speelt ook Canada tegen Slowakije in de halve finales ijshockey. In de stad is dat echt te merken, hert is vergeven van de mensen en dan zijn we nog niet eens in Vancouver maar in Richmond. In Vancouver schijnt het stervensdruk te zijn, er zijn meer bezoekers dan bewoners volgens de radio (of dat waar is betwijfel ik maar het zegt wel veel).Op de radio zeiden ze al dat de politie vanavond de drankwinkels vroegtijdig sluit. Blijkbaar zitten hier ook hooligans maar dan van het soort met zo'n rood blaadje op de wang!

Zo nog even de foto's sorteren en op de site zetten, dan hebben jullie ook wat te kijken hè. Ik zal het verder niet hebben over wat ik vandaag gegeten heb (haha).

Tot de volgende aardbeving!

Habri

Donderdag 25 februari: Dagje Vancouver

Zo, net terug van een lekkere hap eten bij Earl's en dan maar eens tikken. Je kunt lekker eten bij Earl's dus heb ik het er maar eens van genomen. Een lekkere steak met garnalen en vooraf ribs. Naderhand wat koffie en je loopt kogelrond weer de deur uit. Wat je al gedaan hebt, dat heb je al gedaan. Vanmiddag heeft Canada Rusland met het ijshockey verpletterd en dat was goed te merken in het restaurant. IJshockey is hier wel volkssport nummer één. Het is nu woensdagavond.................

Op de TV wordt eindeloos over en met Clara Huges gesproken. Ze stopt er blijkbaar mee dus de olympische historie van haar wordt nog eens even van stal gehaald. Ze wil nu meer gaan werken met jonge vrouwen in Afrika, nou ik weet nog wel een onderneming die daar ook zit en goed werk doet. Even een connectie leggen is misschien niet zo fout.

Nou, daar gaat ie weer. We naderen het eind van de spelen, toch wel jammer want je begint in een soort van flow te geraken. Alles gaat nu makkelijker omdat je weet hoe alles een beetje werkt en zo. Ook is het makkelijk om naar de schaatsbaan te komen, hoe laat je moet gaan, waar je de auto moet laten, wat je voor die tijd nog kunt doen (koffie halen en zo) en dan de wandeling naar de oval.

Morgen een vrije dag en ik ga naar de stad. Heb met Hank afgesproken, morgenvroeg een ontbijtje in zo'n restaurant (je weet wel, met pancakes, scrambled eggs en zo) en dan gaan we naar Vancouver. Misschien gaan Yvonne en Tom ook mee, dat maakt het feest alleen maar groter. Nu ben ik al geweest maar het is wel leuk om ze allemaal weer eens te spreken. Op de middag met Eric en Trish afgesproken, we gaan samen lunchen, leuk om elkaar ook weer eens te zien. Ben benieuwd hoe het met ze gaat, kunnen we de berenverhalen nog weer eens ophalen!

Nog wat reacties op 'de foute wissel':

• Veel twitterreacties: http://2007fennekevisscher.wordpress.com/
• Veel knip en plakwerk: http://headlines.nos.nl/forum.php/list_messages/19123

Donderdagmorgen: Niet echt lekker weer, het regent een beetje en de vooruitzichten zijn ook niet jofel. Mooie dag om te lamballen.

Hier gaat het verder OK, we hebben niet erg veel hobbels op ons pad. De dagen vliegen voorbij en met al die dingen die hier gebeuren is er ook veel te schrijven. Ik neem aan dat jullie regelmatig de site lezen. Ik heb elke dag wel wat te tikken. Er zijn ook machtig veel reacties en dat maakt het wel leuk. Op elk verhaal komen wel reacties binnen en de verhalen worden vaker gelezen dan dat er mensen zijn die hum mailadres hebben achtergelaten. Dat betekent dat er ook mensen zijn die elke dag de moeite nemen om de website te zoeken en het verhaal te lezen of de foto's te bekijken. Leuk dat jullie ook meelezen, de hartelijke groeten vanuit Richmond!

We (Yvonne en ik, Tom was nog in coma en lag nog waterpas na een optreden van van Velzen in het HHH) zijn vertrokken naar de White Spot restaurant, hier hebben we ontbeten. Een onvervalste Denver omlette, die smaakt altijd weer lekker alleen de kaas heb ik er niet bijbesteld. Ik heb toch mijn principes hè. Hank was er ook al en we hebben even lekker (en veel, dat is hier nu eenmaal gebruikelijk) gegeten. Je gaat met een volle buik de metro in je hebt voorlopig weer genoeg. Even door Vancouver gebanjerd en de vlam bekeken, toch vreemd dat Hank erheen loopt en vervolgens zegt: 'Zo, dat hebben we gezien'. Meteen draaide hij om en wilde weer weg. Hij wilde niet eens een foto met de vlam erop. Het deed een beetje Japans aan..

Vreemd dat je in je eigen land en bijna in je eigen stad niet op de foto wilt met de vlam die daar waarschijnlijk niet meer komt zolang je leeft. Maar het is maar goed dat niet iedereen hetzelfde is. We hebben de weg vervolgd en zijn met de seabus naar North Vancouver gevaren om Trish en Eric te ontmoeten. We hebben samen geluncht en hebben de banden nog eens aangehaald. Als je dan luncht dan eet je toch weer (had geen honger) wat, heb maar een salade genomen, dat is lichte kost en heb je zo weggewerkt. Maar er zat wel veel vis en schelpdieren in, heerlijk maar veel zoals ik hiervoor ook al vermeldde.

We hebben afscheid genomen en gelijk een nieuwe afspraak gemaakt. Vervolgens Gastown ingedoken. Gastown is het toeristische deel van Vancouver en barst van de souvenirshops. Hier een poster kunnen scoren. Het idee is om die in het trapgat te hangen samen met de tickets in één lijst. Lijkt me een mooi aandenken, ook MukMuk is toegetreden tot de aankopen. MukMuk komt in de auto aan de spiegel te hangen, hij heeft al een haakje waarmee dat kan. MukMuk is dus multifunctioneel! Voor de liefhebbers: http://www.vancouver2010.com/mascot/en/profile_mm.php , kun je nog even kijken.

De dag afgesloten met (hoe kan het ook anders) een diner bij een cactus restaurant. Je kon er goed zitten, ik voelde niks prikken en ook het personeel deed niet stekelig. Heb lekker gegeten, ribs met een Jack Daniels sausje.

Nu alweer in mijn tijdelijke huis, morgen naar de kwalificaties van de ploegenchtervolging. Eens kijken hoe dat gaat, de heren hebben een goede loting maar de dames hebben het zwaarder. Maar och, als je kampioen wilt worden moet je van iedereen winnen.

Tot de volgende aardbeving!

Habri

Woensdag 24 februari: 5000 meter dames

Goedemorgen Nederland. Lekker geslapen?? Het is 'the day after' dus er zal in menig huis een uurtje nagepraat zijn. Hier zijn er toch wel wat mensen die met een kater zijn wakker geworden. Men denkt nog steeds over 'wat had kunnen zijn'. Wat een sof, kreeg nu al mails met foto's van Kemkers die met een blinde geleide hond langs de kant staat te coachen.

Ik las dat bij Harm en Hetty er ook een aardbeving was tijdens de race van sven. Het epicentrum lag voor de bank......... Nou, ik kan het me wel voorstellen hoor. Knap lullig dat zo'n fout nou net op dit evenement gemaakt wordt. Neem nog maar een biertje Harm, dat gaat wel goed met wisselen.

Gisteren toch maar even naar het HHH geweest, Bob verdient tenslotte toch ook een huldiging. Hij ging er goed mee om vond ik, of het allemaal waar is moet je je maar afvragen maar diplomatiek blijft ie wel. Na de huldiging was Guus Meeuwis aan de beurt, dit keer hebben we het hele concert uitgezeten. Het was geen skihutmuziek dus best te doen. Druk was het wel weer, veel Canadezen en natuurlijk veel Oranje!

In het HHH geven ze dagelijks een krantje uit: The Daily Dutch. Hierin van alle nieuws over de Nederlanders in Vancouver. Er wordt nu opgesomd wat er zoal in het HHH omgaat sinds de opening:

• 15.000 porties friet
• 10.000 kroketten
• 7.500 porties stamppot
• 3.200 broodjes hamburger

De shop met holland artikelen moet al op veel vragen nee verkopen want veel mdingen zijn uitverkocht. De gouden medaille die je als flesopener kunt gebruiken was volgens mij als eerste uitverkocht. Vragen ze wel 10 dollar voor (Nederlands denk ik weer hè)

De teller van het bezoekersaantal staat nu al op 65.000 terwijl men dacht dat er in totaal 70.000 mensen zouden komen. Dat gaan 'we' wel halen!

Er zijn nog een paar dingen die me opvallen:

• We halen regelmatig brood bij een broodwinkel in de mall. Dat heb je misschien wel gelezen. De mevrouw die ons meestal helpt is van Chinese komaf (of zoiets) en lispelt er lustig op los. Is verder wel een aardig mens hoor. Moet wel even vooropstellen dat we in Canada zijn en de mensen hier geen Nederlandse maatstaven moet aanleggen. We bestellen dan 4 broden en die gaan ook in zo'n snijmachine als bij ons. Als het brood gesneden is gaat ze eerst het gesneden brood verpakken en met zo'n ijzerdraadje met papier eraan sluiten. Dan pakt ze pas het volgende brood om te snijden. Dat kan natuurlijk veel efficiënter door eerst het tweede brood in de snijmachine te leggen en dan de eerste te verpakken. Ach, het heeft ook wel zijn charme. Het gaat allemaal wat gemoedelijker hier. Dat is ook wel relaxed. Zo'n plakbandmachine om de broodzak dicht te maken heb ik hier ook nog niet gezien, dat maakt voor hen het werk misschien ook wat makkelijker.
• Als we voor de wedstrijd op de oval zijn dan wordt het tijdsysteem getest door middel van zogenaamde 'forerunners' dat zijn schaatsers die dan een paar rondjes rijden. Zo kunnen ze zien of alles werkt. Die forerunners gaan uitgebreid warmlopen en inrijden en hebben dan ook nog aërodynamische pakken aan. Vervolgens vliegen ze erin alsof ze goud kunnen winnen en worden ze hartstochtelijk toegeschreeuwd door het publiek. Dat is dus allemaal om het tijdssysteem te testen........

Ik moet even iets rectificeren, als je een paar wedstrijden hebt gezien denk je dat je er ook wat vanaf weet. Maar ik ben even weer op de juiste koers gezet door de huisgenoten, dat zijn natuurlijk de echte experts. Ik moet dus even recht doen aan de onmetelijke kennis van mijn huisgenoten. Ik meldde eerder dat de achtervolgingsploeg van de VS met Shani Davis schaatst. Dat, waarde lezers, is niet waar want Shani doet niet mee.

Vandaag was de 5000 meter voor de dames en de experts verwachtten niet dat de dames hier potten konden breken, hetgeen geschiedde (.....eigenlijk niet natuurlijk). Jorien en Elma reden mooi maar veel te langzaam. Ook Cindy Klassen reed te langzaam, het is toch wel meelijwekkend om de teloorgang van een kampioen zo mee te maken. Sablikova had moeite met (jaja, daar zijn ze weer, de oosterburen) Stephanie Beckert, meer dan ze verwacht had. Ze heeft in de eerste ronden de basis gelegd voor het goud door snellere ronden te rijden.

Ook hebben de Canadezen weer eens hun chauvinistische kant laten zien, ze schreeuwen Groves vooruit terwijl Beckert ver voor ligt en veel minder aanmoedigingen krijgt.

Nou, we hadden uiteindelijk toch een mooi podium, er stond geen oranje op dus hebben we vanavond niet echt wat te vieren. Het brons voor Clara was wel mooi, ik begreep dat dit een van haar laatste wedstrijden is.

Tijdens de race kwam Cynthia Block bij ons op de tribune. Tijdens de rustpauzes komt ze bij de fans op de tribune om bijvoorbeeld met kleine kinderen het spel met MukMuk te doen. MukMuk is een van de mascottes van deze spelen. MukMuk staat op de nominatie om aangeschaft te worden. Die kan mooi aan de spiegel in de auto. Zoek hem maar even op op internet: http://www.vancouver2010.com/mascot/en/profile_mm.php

Ook gooit ze af en toe ballen in het publiek, met die ballen kun je naar de medaille uitreiking in het BC place stadion. In de fotosectie staat er een screenshot van het scherm in de schaatshal.

Nu kwam ze een interview doen met één van de vrijwilligers, ik stond daarachter. Dit is in Nederland niet te zien, het is volgens mij exclusief voor de mensen in de schaatshal. Ik heb een foto van het scherm in de hal gemaakt, dan kun je het shirt zien.

Na de schaatsexercitie van Sablikova zijn we rustig naar huis gereden na natuurlijk eerst bij de bakker wat theegebak te hebben gehaald. Lekker voor bij de koffie. Vanavond naar Earl's restaurant om eens lekker te nassen met de harde kern van de huisgenoten. Hier heb ik wel zin in. Ook eten is een olympische bezigheid, iedereen doet het hier dus moeten we ons daar niet aan onttrekken.

Verder weinig te melden.

Tot de volgende aardbeving.

Habri

Dinsdag 23 februari: "De wissel"

Zo, nu ben ik weer de eerste beneden maar nu is het minder qua weer. Het is bewolkt verwend als we zijn valt dat natuurlijk grof tegen! Verder is het met de verhalen niet helemaal lekker: er zit een shift in de benaming van de verhalen, die dagen kloppen niet helemaal meer maar ach, als je een beetje kijkt dan klopt het wel weer.

Ik heb vanochtend het gaspedaal maar eens ingedrukt, de 10 kilometer begint al om 11.00 uur en we willen er toch wel op tijd zijn. We hebben al eens lopen denken hoe het verder zal gaan. De voorspelling van de kenners hier (en daar hoor ik niet bij, ik ben een schaatsnono) is dat we nog drie gouden medailles gaan winnen. Sven vandaag op de 10 kilometer, eventueel Bob de Jong. De dames en heren achtervolging hebben beide een gouden medaille in de gelederen, de mannen zelfs twee! Bovendien zijn de tegenstanders danig verzwakt, neem de dames: bij Canada is waarschijnlijk alleen Kristina Groves sterk genoeg. De anderen hebben misschien wel te vroeg gepiekt. Bij de mannen is het misschien hetzelfde: de USA is niet echt sterk met wel een goede Davis maar Hedrick is niet echt top. Dus landgenoten: wellicht is er vaker wat te vieren in het HHH.

Dan heb ik het nog niet eens over onze bobbers en natuurlijk Nicolien. Ik heb Nicolien gezegd dat ze goud gaat winnen dus eigenlijk is dat ook een zekerheidje!!!

Nu is er weinig te schrijven, we staan aan de vooravond van wat weer een mooie dag belooft te worden. Eens kijken wat het wordt. Je ziet hier overal vrijwilligers, ze staan werkelijk overal waar je je maar kunt bedenken. Tom was een tijdje terug in Whistler en zag daar iemand bij een hek staan, je mocht daar blijkbaar niet in. Nu worden de meeste mensen in Whistler vanuit Vancouver dagelijks aangevoerd met de bus. De mensen die er wonen of in een hotel zitten kunnen er blijven maar de rest wordt weer afgevoerd. Het was en is dus niet druk 's avonds als je in Whistler bent. De arme dame heeft de hele avond bij dat hek gestaan en niemand die er ook maar voorbij kwam. Gisteren liep ik door Vancouver en waar je ook loopt, kom je ze tegen. Dat is wel makkelijk want je hoeft maar aanstalten te maken om iets te vragen en ze vragen al of ze je kunnen helpen. Daar is echt aandacht en moeite in gestoken.

Ik stond bij de Royal Mint (de bank van Canada of zoiets, dat is waar ze de munten uitgeven) en daar haalde ik voor 10 dollar aan quarters. Deze zijn speciaal voor de spelen uitgegeven en worden massaal geruild door de mensen, ze (en ik ook) staan daarvoor in de rij. Dit kwartje heeft toevallig een schaatser op de 'kop' kant dus die moet ik wel hebben natuurlijk; buitenkansje. In de rij voor de kwartjes stond ook een ambassador of Vancouver, zij wilde ook een serie kwartjes hebben. Als je alle uitgaven hebt dan kun je ze in een speciale map doen, die gaven ze ook uit. Ik heb nu één kwartje en daar zal het wel bij blijven. De rest van de huisgenoten ook blij gemaakt met een kwartje, die kunnen nu de wereld rond met wat meer voorkennis.

We worden ook steeds beter in curling, je weet het misschien wel: dat sjoelen met die stenen met handvaten op een ijsbaan. Dagelijks is er wel iets van te zien op TV. Er staan dan van die mensen voor met een bezem en die vegen dan de baan schoon. Je lacht je een ongeluk met die sport, het is waarschijnlijk bloedserieus maar dat gepoets en gesjoel werkt wel op de lachspieren. Wat dan ook meehelpt is dat de Noren een broek aan hebben die een clown niet zou misstaan. Dat is wel lachen.

Je kunt ze trouwens hier bestellen: http://readygolf.com/Loudmouth-Golf-MENS-Pants-Dixie/7841/ . Je loopt er zo mee weg! Heb ook FF een paar foto's hiervan aan de fotosectie toegevoegd.

Bij het vrouwenijshockey komt er de droomfinale: Canada tegen USA. Nu hebben ze hier weer wat om naar uit te kijken. Misschien komt het met de heren ook wel zover! Dat is eigenlijk het enige wat telt.

Zo, nu even de voorbereidingen treffen voor de 10 kilometer.....................

Zo, en nu ben ik weer terug van de tien kilometer en een domper rijker. Het duveltje uit het doosje was er weer alleen had ie dit keer een dieprode kleur en een paar beste hoorntjes op zijn hoofd! Dat is en domper zeg, Sven op goudkoers en dan die wissel. Zoals Wilfried de Jong aangeeft op het web hebben we er weer één bij: na de penalty van Seedorf, WK 1974 en 'Hilbert je moet nog een rondje' is het nu de wissel van Sven in Vancouver.

Op de weg naar de schaatshal toe werden we aangesproken door een dame die uit een auto kwam: 'ook Nederlanders' vroeg ze. Natuurlijk zeiden we 'Ja' en we kregen een mooie bontmuts in de handen gedrukt met het VW logo erop. Die is weer binnen.

Vol goede moed gingen we de ijshal in. Ik had mijn praatje met de vrijwilliger, de dame spreek ik elke dag! Elke dag wenst ze me geluk toe en na afloop vraagt ze altijd hoe het gegaan heeft. Ik maak een foto voor het plakboek en we spreken af dat we dat morgen weer doen want zij is de camera vergeten.

De wedstrijd start met opwarmraces, het publiek merkt dat wel en is nog niet dolenthousiast.

Dan is Arjen van de Kieft aan de beurt, die bakt er (relatief) niet veel van en dan komt Bob. Bob zette er alsnog de sokken in en won van Bokko. Hij werd uiteindelijk derde na de beruchte 'wissel'.

Tja, die wissel: Ik zag de wissel zelf niet fout gaan maar zag het rondebord de tijd niet goed aangeven; daar ging iets mis. Kort daarop kwam Kramer uit de binnenbocht en even daarop Skobrev ook. Na nog een rondje reden ze weer in dezelfde baan en zag ik dat er echt iets mis was. Op het scherm in de hal zag je het been van Sven over de pylon zwaaien die op de lijn aan het begin van de bocht staat. Dan hoop je nog dat Skobrev iets fout heeft gedaan maar al snel bleek dat het bij Sven zat. De Canadezen hadden nog niets in de gaten, die schreeuwden rustig door. Ze zagen mij echter balen en vroegen me waarom, ik weet nog wèl dat je gediskwalificeerd wordt als je dit overkomt. Vraag dat maar eens aan Kristina Groves, die tikte heel even maar ook over dat pyloontje maar werd genadeloos uit de wedstrijd gehaald. Ze wisselde niet eens verkeerd van baan. Als ik me niet vergis was dat ook hier op deze baan. Toen waren het nog geen Olympische Spelen maar toch. Dan zijn de rapen gaar, afijn jullie weten de rest waarschijnlijk al want de Nederlandse kranten en de andere media zullen hierover voorlopig nog niet uitgepraat zijn. We hebben alvast wat commentaren gehoord van de radio en TV (met Mart Smeets) en ook de reactie van Sven en Gerard. Die laatste commentaren waren zeer volwassen en correct, daar neem ik mijn petje wel voor af. Ben benieuwd wat voor gevolgen dit gaat hebben, je denkt eerst: 'Exit Kemkers' maar wellicht valt dit nog mee.

Bob wordt dus derde en krijgt vanavond meteen de medaille en moet daarna naar het HHH. Dat duurt dus wel even voordat ie daar is. Toch zal dit wel een rare huldiging worden, Bob wordt derde omdat het met Sven fout gaat. De één zijn dood is de ander.......

Nu hier in huis is het gesprek van de dag natuurlijk de wissel. De stemming is gedrukt maar toch ook is er iets van: 'het kan gebeuren dus jammer maar helaas'.

Morgen de 5 kilometer voor de dames, daar zullen we geen potten breken volgens de ingewijden hier in huis. Dat het ingewijden zijn is af te tellen aan het aantal elfstedenkruisjes dat hier binnen zit en dat zijn er tien! Knap hoor, dat doe ik ze niet na. Misschien ooit maar dan met de motor en in de zomer!

Tot de volgende aardbeving.

Habri

Maandagavond 22 februari: Dagje Vancouver

Gisteren een rustig dagje gehad, tenminste als je dat rustig kunt noemen. Een dagje naar Vancouver, er was toch geen schaatsen dus dan moet je de dagen benutten die mooi zijn. Dat hebben we dus gedaan. Met de nagelnieuwe metro naar Vancouver waterfront, dat is wel zo'n beetje het centrum. Dat is een ritje van een dik kwartier dus je bent er zo.

Als je dan boven de grond komt dan lijkt Vancouver niet echt op het beeld wat ik er van had. Er lopen massa's mensen rond die de olympische droom hier komen aanschouwen. Prachtig wat ze hier allemaal organiseren voor de bezoekers. Ook wordt er veel zooi verkocht wat met de spelen te maken heeft. We hebben gezamenlijk even een bak koffie bij de starbucks gescoord en daarna gingen we ieder ons eigen weg. Ik heb eens uitgebreid alle dingen bekeken die georganiseerd werden. Dat is toch mooi om te zien, ze hebben er echt werk van gemaakt. Alle winkels zijn natuurlijk open.

De bedoeling was om vandaag met Trish en Eric af te spreken. Eric zit bij de brandweer in Vancouver en de werkroosters zijn nogal strak, het wordt wellicht donderdag ook al omdat het dan wat minder weer is.

Ben ook even bij MEC geweest, de Mountain Equipment Coop, een grote winkel voor outdoor-artikelen. Ze hebben een nieuwe winkel gebouwd en die is een stuk groter geworden dan de vorige. Dat tikt natuurlijk lekker aan. Mooie store geworden.

Daarna maar eens even op eten uit geweest. De Japanner opgezocht en daar een lekkere lunch gegeten. Je krijgt daar een 'box' voor een tientje en dan eet je van alle dingen een paar voorbeeldjes. Lekker hoor en natuurlijk een bak thee erbij Marjolein!

Na de japanner heb ik de vlam even opgezocht, die was goed bereikbaar hoorde ik van Tom en Yvonne. In Salt Lake en Turijn kon je er amper dichtbij komen, hier sta je er vrijwel tegenaan. Je kunt dus mooie foto's maken. Uiteindelijk hebben we afgesproken om elkaar weer te ontmoeten bij een houten huisje aan de kade. Van daaruit zijn we gaan eten en we kwamen bij de Thai terecht, dat was weer een nieuwe ervaring. Bij aankomst zijn we aan een tafeltje in de hoek gaan zitten en kwam de serveerster vragen wat we wilden eten, geen vraag over drinken, we hadden alleen maar water met ijs. Jan Roelof had en voorgerecht maar voordat hij dat ophad kwamen ze al met het hoofdgerecht. Na het eten besloten we nog een toetje te nemen, de serveerster kwam met de rekening en had dat niet verwacht. Tom vroeg om koffie maar dat hadden ze niet want naast het restaurant zat een starbucks zei ze. Dat moesten we daar maar halen.

Toch hebben we nog even de vlam bezocht na het eten en dat was de moeite waard want in het donker ziet dat er toch iets beter uit. Nu zitten we in de bank, ik kan de benen wel voelen, dat sjouwen ben ik niet meer gewend (haha).

Morgen om 11 uur begint de 10 kilometer. De loting is goed, Sven Kramer start als laatste. Daarom is het mooi dat ik nu nog even kan tikken, morgen is er weinig tijd voorafgaand aan het vertrek naar de oval.

Oh ja Tiny, ik geloof dat de nieuwe VFR zo'n 18000 euro moet opbrengen. Kan er naast zitten maar ik vond het aardig meevallen. Hoop dat dit stukje door de beugel kan bij dochterlief en bedank haar maar voor de complimenten!

Tot de volgende aardbeving.

Habri