Maandag 22 februari: GOUD!!!!

Goedemorgen Nederland. FF een stukkie lezen, het is hier net licht en iedereen ligt zoals gewoonlijk nog te pitten. Ik ben alweer op en heb me een lekker ontbijtje gemaakt. Alles is in huis dus FF een broodje smeren, thee zetten, koffie klaarzetten en deze jongen kan er weer tegenaan. Vandaag hebben we een rustdag, ik ga Vancouver in want daar ben ik nog helemaal niet geweest. Het wordt mooi weer vandaag dus die kans moet ik even grijpen, Vancouver is anders dan anders met al die Olympische sfeer in de lucht. En wat dacht je van de dingen die overal worden georganiseerd. Ik wil nog even langs MEC om een mutsje te scoren. Die heb je af en toe nodig Steve want het mag dan buiten 13 graden zijn, binnen in de oval is het vaak niet meer dan 10 graden en ik heb verder geen geïsoleerd dak dus moet je wat toch?

Gisteren hebben we rustig aan kunnen doen, de wedstrijd begon pas om 15.00 uur. Eerst even lekker buiten op het terras in de zon gezeten met een bakkie leut. Lekker is dat om in februari al op het terras te kunnen zitten. Zo'n zonnetje doet je goed. Tegen half een zijn we de richting van de schaatsbaan opgegaan en onderweg hebben we even de tanden gezet in een broodje van..... ja ja Gerrie en Hennie...... de subway! Dat is toch mooi werk, voor een habbekrats laat je je broodje volladen met van alles en nog wat en dan begint de strijd om het 'footlong' broodje weg te werken. Dat is gelukt!

Op naar de schaatsbaan: de wandeling wordt vertrouwd en we kunnen hem onderhand met de ogen dicht lopen. Onderweg in het Sheraton hotel nog een kop Starbucks meegepikt (buitenkansjes moet je grijpen....) en na een klein kwartiertje in de zon waren we bij de schaatsbaan. Het valt wel op dat de bekende handschoentjes van Unox niet meer uitgedeeld worden. Ze hebben volgens mij de restpartij hier weggewerkt.

Bij de schaatsbaan hebben we ons maar eens even op de foto laten zetten met twee van die mounties. Leuke dames die bij de politie werken. Ze vertelden dat ze later op de dag de vlag naar binnen zouden dragen tijdens de medaille-uitreiking. Dat is bijzonder want meestal gebeurt dat centraal in Vancouver in het grote stadion.

De wedstrijd weten jullie natuurlijk alles van. Er is weer massaal gekeken naar de race van de 1500 meter dames. Nou, wij hebben ook gekeken en ik beschouwde Ireen wel als een kanshebster maar niet als topfavoriet. De spanning wordt langzaam opgebouwd als de favorieten in de laatste paren aan bod komen. De gezette eindtijd wordt dus steeds beter. Kristina Groves heeft het net niet gered, je zag haar op de laatste 100 meter stuk gaan. Die laatste 100 meter van Ireen waren echt fenomenaal, daar spatte de snelheid vanaf. Toch mooi om te zien, ik wordt nog eens een kenner! De andere Nederlandse troeven hadden een bijrol al vind ik het erg sneu voor Margot Boer dat ze weer vierde wordt, net buiten de medailles. Maar ze is nog jong dus over vier jaar kunnen we eens kijken of Russische lucht haar goed doet.

De laatste rit van Nesbitt moest uitsluitsel geven en de spanning zindert dan over de tribunes. Renate Groenewold zat een eindje verderop en die zat daar te zenuwen zeg..... Toen duidelijk werd dat Ireen goud won was het dak er weer af, Ireen viel Gerard Kemkers in de armen en Renate liep snel naar de hekken. Dat was voor mij het sein om ook de tribune af te komen. Bij de opgang naar sectie 115 kun je je aan de deur van de coachsectie opstellen. Daar kwam Ireen vrijwel direct aan en viel een coach of begeleider in de armen en ook Renate stond er naast. Ik moest eigenlijk nog een stapje terug doen anders kreeg ik de foto's nauwelijks gemaakt. Prachtig hoor dat je gouden emotie op nog geen twee meter afstand meemaakt, dat vergeet je nooit meer. De foto met de vlag is dus een zeer mooie geworden. Later troffen we het weer, er is namelijk ook een extra nooduitgang die zit tussen de tribunes, die is een meter of 8 breed en zit midden achter de kruising. Als je daar gaat staan kijk je zo tegen het podium aan met daarachter de vip tribune waar Erica Terpstra meestal te vinden is en bij gelegenheid onze Alex, de watermanager. Daar hebben we ons (Yvonne, Tom, Jan Roelof en ik) opgesteld. Man, wat heb je daar een mooi zicht op het geheel. Dat de medailles dan ook uitgereikt worden (en ja, daar was onze mountie met de vlag) dat maakt het echt af. Dat doet echt wel wat met me en ik denk met half Nederland.

Na alle feestuitingen moet je toch weer de hal uit, heb Umberto maar even ingefluisterd dat ie die avond weer aan het werk moet. We kwamen uit de hal en zinderden nog na, wat een feest zeg, dat je dit mee mag maken dat is heeeeeel bijzonder.

We hebben een snelle hap gedaan in de foggy dew pub (http://www.foggydewirishpub.com/welcome/index.htm) halverwege het stadion en het HHH. Tevens en lekker biertje erbij want een gouden plak moet gevierd worden toch? De hele pub was vol en rood/wit gekleurd want Canada was met een ijshockey wedstrijd bezig tegen de USA en die verloren ze ook nog. Dat werd niet echt leuk gevonden in de pub!

Daarna naar het HHH, het begint gewoon te worden om weer een medaille te vieren. Bij aankomst in de O-zone, waar het HHH staat, ligt en grote vijver voor de bibliotheek. Die hebben de Nederlanders waarschijnlijk aangevuld met shampoo. Toch wel lachen, alleen jammer dat het schuim niet oranje is!

Zo onderhand zie je er steeds dezelfde mensen en die komen maar voor een ding en dat is goud vieren. Nu was het niet zo druk als zaterdagavond, op een zondagavond hebben de mensen blijkbaar andere dingen te doen. Mooi, dan kunnen we snel naar binnen. Ik heb even met een stel Canadezen staan praten (zitten wil niet) die zich verwonderden over het dweilorkest Kleintje Pils en de hele oranje entourage. Zo heb ik ze toch maar wat dingen nader verklaard. Ze moeten toch een beetje op de hoogte zijn van de Nederlandse gewoonten en gebruiken. Verder heb ik ze aangeraden eens een broodje kroket te scoren, dat is erg Nederlands. Ireen hebben we weer in het gouden zonnetje gezet en zo langzamerhand ken ik de krakers van de skihut uit mijn hoofd. Vreselijke muziek maar het blijft verdikkeme nog hangen ook dat 'toet, toet, ik heb een toeter' en zo.

De hele familie van Ireen was aanwezig, ze stroomden direct achter me de tribune op. Ik stond daar te filmen met mijn cameraaaaatje. Ik heb dus gelijk maar een paar plaatjes geschoten van o.a. Wennemars en Hans van Breukelen. Leuk voor de celeb sectie.

Na de huldiging nog even naar Guus Meeuwis gekeken, dat is wel aardig om te zien. Een beetje andere muziek dan die skihut-rommel. Maar de slaap slaat na al die spanning en sensatie toch wel snel toe, we hebben ook zoveel te verwerken hier dat je 14 dagen feesten echt niet kunt combineren met sport kijken. Op naar 'huis' is het motto en we snellen in de auto even 10 minuten over de weg en we arriveren thuis. Er is nog niemand dus hebben we het rijk alleen, de tijd om de foto's even op de blog te zetten. Ook heb ik er een paar naar SCA gestuurd, kunnen ze misschien nog mee naar de drukker, dat is dan echt het laatste nieuws.

Vandaag nog maar eens even nagenieten, weet niet of er morgen een editie komt want er is misschien niet zoveel tijd of gewoon niets te melden. Nou, na al die aardbeving meld ik U:

Tot de volgende aardbeving!

Habri

Zondag 21 februari: GOUD!!!!

Daar is ie dan; het bekende duveltje uit het doosje en het is Mark Tuitert. Die had ik niet op het lijstje staan en dat maakte het feest alleen maar groter. De Nederlandse kolonie had weer eens een reden tot feesten, maar ook al hebben ze die niet dan feesten ze nog! Na 38 jaar weer een gouden medaille na Ard Schenk. De koningsafstand van de spelen winnen, nu is ook Mark onsterfelijk! Muziekje op en tikken maar want dit is wel een verhaal!

Gisteren begon kalm, de wedstrijd is pas om kwart over vier dus er was nog plenty of time om wat andere dingen te doen. Eerst naar Nikka geweest, we hebben een lek luchtbed en ik dacht dat we dat met een beetje Simson wel kunnen plakken. Dat is gelukt, bij de Marine supply store hadden ze die niet maar wel bij de plaatselijke fietsenmaker. Die is er dus ook, Hulde! Zo begon de dag goed en we hebben gelijk even van de mogelijkheid gebruik gemaakt om bij Starbucks een bakkie te doen. Dat blijft elke keer weer een feest voor je smaakpapillen! Luchtbed geplakt en vervolgens een uurtje lekker buiten op het terras in de zon gezeten, het was heerlijk weer en windstil; over voortekenen gesproken.

In de middag hebben we ons tactisch verplaatst naar de mall om een bakkie te scoren (alweer) en wat te eten want ja, je moet wel blijven eten anders val je om. Door de mall wandelend kwamen we langs de sportstore en daar hangt een jas die voor de helft is afgeprijsd. Dat is een buitenkansje, die heb ik maar even meegepikt. Jas, brood, sinaasappels en appels in de auto en dat naar het HHH. Er waren al wat mensen die in een groep voor het HHH stonden. De catering van het HHH deelde koekjes uit en we waren met zijn allen een groot fotografieobject, de pers was er ook met camera's en ook TV was er. Precies een beetje wat ik gedacht had. Door de uitdossing is dat wel een opvallende groep. Ik heb wat foto's geplaatst van de groep en ook van het wondermooie kapsel van huisgenote Marian, die trekt nogal de aandacht evenals Jan Roelof op zijn klompen. Heb met Nicolien Sauerbrij staan praten en gelijk maar even samen op de foto, zie de foto sectie. Wat is ze klein zeg, dat verwacht je niet maar de meeste sporters zijn van die kleine wezentjes en dan komt er zo'n prestatie uit. Maargoed, nu ben ik ook snowboardfan! Ze moet de 26^e op voor goud, hoop dat we dat ook even kunnen gaan vieren!

Tegen kwart over twee vertrekt de stoet naar de Oval en zoals het Nederlanders betaamt gaat dat niet altijd even ordentelijk en rustig. We steken voor de stoplichten over en gaan dwars door de rijen auto's heen. De Canadezen lijkt het niet te deren, ze vinden alles prachtig en toeteren er lustig op los. Bij de Oval aangekomen is de pret over en gaan we over op de orde van de dag en dat is de Hollanders aanmoedigen. Binnen raakt het zo langzamerhand vertrouwd, ik groet dezelfde vrijwilligster die er elke dag staat en die mij onderhand wel kent. Ook de baan is niet veranderd, er zijn nog steeds dezelfde kleuren en de Zamboni uit Calgary doet nog steeds zijn werk. Ik had besloten om maar eens de compactcamera mee te nemen, kan ik nog eens een filmpje maken en als we dan onverhoopt in het HHH terecht zouden komen dan hoef je niet zoveel mee te zeulen.

Tja, en dan gebeurt er iets waar je niet op gerekend hebt en dat is GOUD. Wat een race was dat zeg, zoals hij die laatste ronde bleef schaatsen en zijn snelheid vasthield was echt iets wat opviel. Dan wordt het billenknijpen, dat deed ongeveer de helft van het publiek. Die Davis zou dat varkentje wel even gaan wassen. Maar Davis had geen tegenstander van formaat en moest het merendeel alleen doen en dat brak hem wellicht op. Je kunt er nooit inkijken maar dat is wat er volgens mij gebeurde.

Toen hij te laat aan de meet kwam brak de hel uit in de hal, wat was dat mooi om te zien. We hebben het met Sven al een keer meegemaakt maar deze was mooier omdat ie onverwacht was. Heb wel een paar foto's van Mark in de fotosectie gezet maar ik raad jullie ook aan om op de website van Tom en Yvonne te kijken (link hiernaast), Tom maakt mooie filmpjes.

De rest van de Nederlanders viel me tegen, vooral van Kramer had ik meer verwacht want het is werkijs en dat kun je aan hem wel overlaten. Ik denk toch dat hij meer met zijn gedachten bij komende dinsdag zit. Groothuis heeft nog last van de infectie, dat heeft echt en deel van zijn conditie weggesnoept en dan heb je nog Kuipers. Die Kuipers heeft al goud (Nesbitt) maar hij legde in eerste instantie een puike race neer waarvan ik dacht: 'Dat wordt lastig te evenaren'. Toen echter de Noor Flygand Larsen op een honderdste de tijd van Simon benaderde bleek dat het sneller had gemoeten. De rest is geschiedenis en breed uitgemeten denk ik op de Nederlandse TV en in de kranten.

Ik heb nog even bij de bank van de coaches gestaan, daar stond Mark in de armen van zijn trainer te feesten, heb hem nog net voorbij zien rijden (en een foto genomen natuurlijk). Zijn vriendin kwam langs en die heb ik, evenals zijn coach die ook langsliep, gefeliciteerd. Ze zullen er aan moeten wennen dat ze uit de relatieve anonimiteit zijn gestapt.

En wie was er ook? Natuurlijk was waterman en toekomstig nationaal manager Alex en zijn familie er ook, mooie gelegenheid uitgezocht om te komen kijken.

We hebben de flower ceremony nog even gefilmd en zijn daarna naar de Griek wezen eten. Een steak (niet echt grieks) ging er echt wel in. Natuurlijk hebben we geklonken op de overwinning. Een pint bier was heerlijk en dat smaakt naar meer......

Op naar het HHH waar de stemming er al goed inzat. Op een gegeven moment verscheen kleintje pils weer midden in de zaal tussen het publiek en dat is toch een mooi gezicht. We hoefden niet echt lang te wachten op Mark, ditmaal konden we net na negenen aan het huldigen. Dat is toch mooi om die jongen daar te zien staan en te genieten van dat massale publiek, dat doet je wel wat. De uitreiking van de HHH bokaal werd gedaan door Alex, onze kroonprins. Mooi om onze toekomstige nationale roerganger daar te zien staan en Mark te huldigen. Of Tom daar ook een filmpje van heeft is me nog niet duidelijk maar check de site maar even.

Heb nog een tijd met Canadezen staan praten, zij was Sjoukje en van Nederlandse afkomst en hij is een echte Canadees. Ze waren uitgenodigd om komende dinsdag naar de 10 kilometer te komen kijken samen met nog veel meer Canadese Nederlanders. Allemaal samen de hele dag in het HHH. Het begint met koffie met gebak en de lunch met o.a. een broodje kroket en dan de race van Sven. Na de race van Sven een biertje en dan dineren met boerenkool met worst en hutspot. Kortom een echte Hollandse dag met als afsluiting misschien wel een huldiging en een concert van Gerard Joling. Als dat concert begint ben ik weg, dat kan ik niet aanhoren hoor.

Ik hoorde dat ik in beeld geweest ben. Dat kan kloppen want Ard Schenk werd geïnterviewd en daar liep ik toevallig langs met Yvonne. Ik heb hem ook op de foto gezet (zie de fotosectie). Nu hoorde ik dat ik te zien was toen ik achter Ard langs liep om de tribune te verlaten. Heeft iemand dat misschien gezien? Ik weet dat natuurlijk allemaal niet, ik ben onderdeel van de massa hier en niet thuis. Wat er thuis allemaal gebeurt, daar heb je echt geen weet van. Veel achtergronden van de spelen vallen hier helemaal weg en van de andere sporten moeten we het doen met de Canadese TV, die trouwens wel alles in beeld probeert te brengen. Canadezen hebben daarbij de voorkeur dus wij zijn maar een onderdeeltje van de rest van de wereld (dat is anders ook zo!).

In huis na de huldiging nog even nagepraat en dan ben je zo afgedraaid dat je zo in slaap valt. Heb nog wel even de foto's op de site geploft, dan hebben jullie alvast wat te zien en heb ik in de ochtend niet zoveel werk. Nu is het ochtend en is het wederom een prachtige dag (het wordt een beetje saai). Zijn dit voortekenen voor een mooie dag voor Ireen? Hier wordt Ireen getipt samen met Groves. Zou best kunnen, ik heb de echte Ireen nog niet gezien. We gaan het vandaag meemaken!

Oh ja, buurtjes.... Die koeken moet je vers eten. Meenemen wordt niet echt wat, ze worden zienderogen slechter. Ik stel voor dat jullie even hier komen (er is altijd wel plek hier) dan gaan we samen even koeken scoren met koffie natuurlijk!

Tot de volgende aardbeving!

Habri

Extra editie!

Kijk even op de weblog van Tom en Yvonne. Daar staat onder de verhalensectie het verhaal van de huldiging van Annette en Laurine. De link kun je aan de rechterkant vinden onder 'links'.

Het zijn alleen maar links naar Youtube filmpjes maar als je de moeite neemt om ze even te bekijken dan krijg je een goede indruk van hoe gezellig het is hier. Hartstikke leuk.

Cheers,

Habri

Zaterdag 20 februari: Een dagje kalm aan.

Goedemorgen maar weer! Hier is het de zoveelste stralende dag, het is half acht en iedereen is nog in coma, het snurkt af en toe en verder is er af en toe wat lawaai van de sirene van de politie op de achtergrond.

Gisteren een rustige dag gehad, een rustdag bij het schaatsen geeft je de mogelijkheid om dagelijkse zaken af te handelen. Je weet wel: de was moet ook gedaan, tanken en op de koffie bij de familie. Nou, dat heb ik dus allemaal gedaan en is niet zo spannend toch?

Tom en Yvonne waren naar Vancouver, die verkennen alvast de hotspots waar ik maandag een kijkje wil nemen. Op de TV zag ik dat het afgrijselijk druk was in Vancouver. Al die webcams die her en der in de stad hangen gaven alleen maar mensen te zien. Vaak zag je een oranje stipje, we drukken dus nog wel een stempel(tje) op de drukte.

Een paar beste hamburgers naar binnen gewerkt en dan heb ik het niet over die rommel van McDonalds maar echte homemade Wilma-burgers, mijn nichtje kan fantastische hamburgers maken met alles erop en eraan. Het broodje wordt zo groot dat je het niet kunt begapen!

Gisteren trouwens ook nog snel een bak Starbucks koffie gescoord met de bekende cinnamon bun. Dat is toch wel een lekker stukkie koek. De koeken van de achterhoekse kaneel beschuitbakkerij (bedankt voor de tip wim, ik zal ze eens opsnorren) in Winterswijk moeten heel wat weten willen ze deze smaakexplosie evenaren.

Als het een beetje meezit dan spreek ik maandag ook nog even af met 'the boat people' Trish en Eric. Hiernaast staat een link naar hun website: Oceanadventures. Altijd gezellig om de banden weer aan te halen. We hebben elkaar al even gesproken en ook zij willen Vancouver zien en dan ergens een happie doen. Alleen het werkrooster van Eric is nog een vraag, hij werkt bij de brandweer in Vancouver dus zal hij welk een druk rooster hebben.

Gisterenavond nog even naar de TV gekeken, dat is natuurlijk doordrenkt met de vijf ringen en alles wat er mee te maken heeft. Ze hebben overal reportages van en wagen zich achter de schermen bij elke sport. Mooie TV kunnen ze hier wel maken. Er was in de Skeleton (nee, geen Skeletor!) een Canadese schone die na drie runs op de tweede plek stond. Skeleton is op je buik op een sleetje de bobsleebaan afraggen. Stinklink als je het mij vraagt, een bob lijkt me veiliger. Ze scheen een echte kanshebster te zijn want ze had nogal wat zeges op haar naam staan. Na de vierde en laatste run stond ze vijfde en dat brak haar, ze stond in tranen voor de camera. Ik had het wel met haar te doen, ze zei nog: 'I feel I've let my country down'. Kun je je dat voorstellen dat een Nederlander zoiets zegt?

Maar nu op naar de realiteit (of de waan) van deze dag: deze ochtend is weer de opmaat voor een volgende spannende wedstrijd. De 1500 meter voor mannen is vandaag. De kenners hier in huis tippen Shani Davis en Chad Hedrick en dan zijn er nog een stel kanshebbers die net buiten de gedoodverfden vallen zoals Enrico Fabris of Stefan Groothuis en Simon Kuipers. Volgens mij doet Kramer mee voor het ritme al weet je het nooit, goud geeft vleugels zeggen ze!

Het begint pas om kwart over vier plaatselijke tijd. Het wordt voor jullie zaak de wekker te zetten als je er iets live van wilt meemaken of je moet door deze spelen al een nachtbraker zijn geworden. Ik heb dus nog even deze ochtend, we gaan wel vroeg want we willen ook nog naar de Starbucks een bakkie scoren met wellicht een cinnamon bun. Maar er blijft nog tijd over, ik moet even naar Nikka Industries. Zij hebben een grote store in marine supplies e.d., het luchtbed, dat we voor de 'af en toe gasten' hebben, is lek.

Vandaag gaan we dus in colonne naar het stadion, ik ben benieuwd hoeveel mensen er komen opdagen. Dat kunnen er best nog wel veel zijn, als je alleen al ziet hoeveel Nederlanders er elke dag in het HHH komen opdraven en de eensgezindheid die ten toon wordt gespreid dan belooft het wel wat. 'Canada meets the dutch way of supporting their athletes', een mooie openingszin voor de TV die ongetwijfeld aanwezig zal zijn. We gaan het meemaken!

Nou, verder weinig te melden hier dus aan U allen:

Tot de volgende aardbeving!

Habri

Vrijdag 19 februari: Huldiging Zilver en Brons!!!!

Vanochtend opgestaan voor een vrije dag, er wordt niet geschaatst. Deze dag naar Langley, moet het stuk voor de Super Absorber ook nog afschrijven want het moet naar de drukker. Verder moet ik nog wassen en ik neem zelf ook maar een douche, we gaan ook nog uit eten dus ik heb weer een mooie volle dag. Ik zie net dat we qua voetbal ook niet de nodige duiten in het zakkie hebben gedaan, PSV verliest met een Duitse uitslag van HSV en Ajax verliest met een Italiaanse uitslag van Juventus. Alleen Twente wint met een Duitse uitslag van Werder Bremen. Hoe het gegaan heeft weet ik niet maar het is niet lekker voor de Europese punten. Beter was dat ze allen gewonnen hadden natuurlijk.

Dit tik ik op donderdag voordat we naar het HHH gaan.........

Vanmiddag om 13.00 uur natuurlijk de 1000 meter dames.

Voor de wedstrijd waren we FF naar de mall gelopen voor een lekkere bak Starbucks koffie. Ik neem meestal een Grande Café Latté. Bij de bakker weer een cinnamon bun gescoord. Dat is een koek met kaneel, smaakt opperbest en doet een beetje denken aan die theebiskwies die je vroeger (en misschien nog wel) had en naar kaneel smaakten. Ook even naar Roots gelopen, die hebben Oranje sweaters en die had ik nog nodig. Loop nu in een leenexemplaar van Jan Roelof. Het is een shirt van Microsoft, die zal ik morgen even meewassen dan heeft ie hem schoon weer terug.

Maar het was wel een enerverend dagje: Kuipers kust gouden Nesbitt, dat was het nieuws van de dag! Dat kussen had ik best wel even over willen nemen van Simon. Hij zat ook op de tribune en ik herkende hem in eerste instantie niet eens! Heb even een foto van hem gemaakt maar dé foto heb ik niet gemaakt. Jammer maar je mist wel eens een paar foto's, trouwens de gekte was weer als vanouds op de tribune. Zeker nu er een gouden medaille in aantocht was en naderhand ook viel. Elma de Vries verscheen op de tribune en ook Jan Bos was er evenals Edwin Evers.

Maar even over de wedstrijd: op twee honderdste miste Anette Gerritsen de gouden medaille, toch knap hoe ze zich over de val op de 500 meter heeft gezet. Ze maakte in de tweede bocht een klein misslagje: die heeft haar de gouden plak gekost. Dat je zoiets ziet en dat dat dan naderhand zo'n consequentie heeft...

Je moet blij zijn met zilver en brons maar eigenlijk heb ik een beetje de pest in want het zat er zoooooo dichtbij. Spannend, hier is het hartritme nog hoger dan thuis voor de buis. Margot haalde het niet en dat is jammer, ik had het haar gegund maar je kunt natuurlijk geen 4 gouden plakken op dezelfde afstand hebben. Ik had het ze allen namelijk gegund.

Na de wedstrijd de bloemenuitreiking gekeken samen met Umberto Tan. Dat bloemen uitreiken is eigenlijk een slap aftreksel van de medaille-uitreiking. Toch doet het je wel wat, zoals ze ervoor gewerkt hebben en dat dat er dan in één keer moet uitkomen. Dat is iets wat wonderwel moet passen, een foutje is zo gemaakt en je ligt weer mijlenver achter of je ligt in de boarding.

Van de Oval naar de Mall voor een hapje, chinees dit keer. Uit de wok kun je je onderdelen kiezen en die laden ze dan op één bordje. Samen met een kleine loempia en een gigantische beker cola (zonder ijs) dok je nog geen 10 dollar. Maar belangrijker is dat het ook lekker is en dat je er genoeg aan hebt.

Daarna naar het HHH gelopen om te horen hoe laat de huldiging begint. Dat is na negenen want eerst moeten ze naar de officiële uitreiking toe. Er stond alweer een beste rij voor de ingang, wij liepen er langs en kregen een armbandje voor de dag.

Vanavond neem ik nog in het HHH wellicht een broodje kroket en dan heb ik genoeg voor de dag. Natuurlijk ook een pilsje (is niet mijn merk maar och, als er geen ander bier is.....). Wat je voor het bier betaalt is me niet helemaal duidelijk, ik zal het eens uitzoeken. Je moet een soort van credit card kopen en daar stort je via je PIN pas dollars op. Met die dollars kun je je aankopen doen, op zich een mooi systeem. Als je niks meer wilt kun je het resterende bedrag cash uit laten betalen. Ik kom nog wel een paar keer in het HHH dus dat pasje is nog gewoon geladen.

Dit tik ik wanneer het vrijdagochtend is.................................

Het is weer een bijzonder mooie dag, het was koud vannacht en misschien heeft het wel iets gevroren. De daken zijn wel wit, koning winter is hier nog met een laatste offensief bezig. Het belooft nog lang zulk weer te blijven, dat is wel lekker dat je geen regen of bergen sneeuw hebt waar je je doorheen moet ploeteren. Mooie dag om eens de zinnen te verzetten.

Vanuit diverse reacties weet ik dat mensen mij op de tribune zoeken. Je kunt me heel makkelijk herkennen, ik ben degene met het oranje shirt aan!!! Haha, dat zijn er meer dus je moet iets meer zoeken en dat is een zwart mutsje. Op deze foto sta ik samen met de andere huisgenoten, er zijn er al een paar naar huis maar de kern is er nog: Klik hiernaast op de link naar 'Foto uitdossing'.

Soms is de muts af want dan is het nog te warm, dat zijn de momenten waarop je moet kijken want dan spiegelt het flink...... Verder heb ik gisteren een nieuw oranje vest gekocht want ik heb van mezelf helemaal geen oranje stuff. Ben alleen nog op zoek naar een oranje muts. Ja Marieke, dan weet je dat ook. Ik ben het spul niet vergeten, ik heb het gewoon niet!

Gisteren op weg naar de ijsbaan kregen we een briefje in de handen gedrukt waarop stond dat ze een tocht gaan organiseren van het HHH naar de ijsbaan. Dat moet zaterdag aanstaande gebeuren. In de trant van het EK in Zwitserland toen het ook zo'n oranje zee van mensen was. Daar gaan we aan meedoen en we gaan ons natuurlijk oranje uitdossen. Het zullen uiteraard niet zoveel mensen worden maar de aandacht van de media zullen we zeker trekken. Ik begrijp vanuit diverse bronnen dat zo'n 4000 Nederlandse supporters zijn. Gisteren was er een reportage van de Canadese TV vanuit het HHH. Daar zijn ze wild van en iedereen spreekt erover. Uitverkocht was het gisteren ook, er kon geen kip meer bij werd gezegd. Dat klopte niet helemaal, er was nog wel ruimte. Misschien hebben ze de toegang beperkt om het Nederlands te houden, er werd tenslotte wel een Nederlands feestje gevierd!

Antwoord op de eerder gestelde vraag: Wat kost een biertje?? Nou, het biertje in het HHH kost 4,5 dollar voor een plastic glas met 0,25 liter. Dat zijn Hollandse prijzen, maar als je er niet teveel van neemt en zo af en toe eens bij een ander een glas van de tray pakt dan valt het best mee. Je stort trouwens een kleine 100 dollar op de kaart en je kunt weer even vooruit.

De huldiging was mooi. Omdat de meiden ook officieel werden gehuldigd die avond duurde het even voordat ze vanuit Vancouver in Richmond aankwamen. Kleintje pils had al even staan blazen midden tussen het publiek. Een feestende massa mensen er om heen en het beeld is compleet. De Canadese TV heeft dit ook geregistreerd. Dit orkest wordt zeer bijzonder gevonden. Onze manier van feest maken (wat niet helemaal mijn manier is) schijnt toch wel iets bijzonders te zijn in het buitenland. Om negen uur begonnen ze het publiek op te warmen met skihutmuziek en de opmerking dat ze nu op weg waren naar het HHH. Om half tien zei de diskjockey dat ze nu echt niet ver meer weg konden zijn. Tegen tienen nam de animo wat af en werd de mascotte er tegen aan gegooid. Eindelijk kwamen de meiden tegen half elf op het podium en kon het feesten worden hervat. Toch wel mooi om te zien hoor, zo'n hossende massa en Annet en Laurine die daar helemaal in mee gaan. Dat is een warme douche die heerlijk moet aanvoelen! Het is ze van harte gegund! Ze zagen er ook heel gelukkig uit. Na de huldiging gaan de meeste mensen toch weer huiswaarts. Als je hier blijft hangen tot twee uur als het HHH sluit dan kom je de dagen niet door.

Nou, morgen is er misschien geen update want er is op schaatsgebied weinig te doen, er is een rustdag. Ik zal als reporter natuurlijk wel op blijven letten.

Tot de volgende aardbeving en hou je haaks.

Habri

Donderdag 18 februari: 1000 meter dames

Goeiemorgen!! Ik ben weer eens de eerste die wakker is hier, dat gebeurt vrijwel elke dag dus er is niets nieuws onder de zon. De zon schijnt hier al en het belooft weer een prachtige dag te worden. Gisteren was het ook al verrekte mooi weer met highs around 15! Niet echt schaatsweer maar jullie genieten er geloof ik nog wel van. Heb even op de website van het KNMI gekeken maar nog een paar dagen afzien en jullie zijn van die vorstellende verlost. Lang leve het voorjaar. Hier is ie al aangebroken, in dat opzicht loop ik op jullie voor!

Kreeg een reactie van Jori, Marjolein en Mila: Leuk dat je reageert, ik merk dat de verhalen steeds verder het land ingaan! Zag een Hollandse vrouw op de tribune met een oranje outfit en een rode Feyenoord sjaal om de muts. Moest gelijk aan Jori denken en vlak erna kreeg ik jullie reactie. Toevallig, of niet dan? Hoe gaat het trouwens met de stadionclub? Al aan het voorbereiden op de Europa League? Jammer dat we jullie dan weer niet tegenkomen, wij zitten dan in de Champions League! Zondag tegen ADO, altijd lastig!

Vandaag de 1000 meter dames, daar kijk ik naar uit. Dat belooft een mooie dag te worden met een mooi kijkspektakelJ Hoop dat hier weer eens een medaille wordt gescoord en de kans is zeer wel aanwezig. Margot dicht ik een grote kans toe, die is volgens mij aardig in vorm. Gerritsen zit natuurlijk vol met wraakgevoelens na de val op de 500 en van de anderen (Ireen Wust en Laurine van Riessen) weet je nooit of ze het bekende duveltje uit het doosje worden. Gedoodverfde winnaar is m.i. Christine Nesbitt, eens kijken of ze de druk aankan.

Gisteren was de dag van de 1000 meter mannen. Op de weg naar het stadion en in het stadion geen enkele nieuwe BN'er gezien, dat valt tegen want je raakt eraan gewend. In het stadion ook geen Obama, die was wel verwacht of het gerucht ging. Ik heb echter ook niets gemerkt van strengere veiligheidsmaatregelen. Die zijn hier toch al hoog. Als je aankomt bij het stadion moet je door de controle, er zijn twee rijen: één met rugzakken en de andere natuurlijk zonder. De laatste wedstrijden ga ik met rugzak want ik zeul wel een camera mee en nog wat ander spul. Dat loopt toch makkelijker dan dat je de hele handel aan de broekriem knoopt. Als je bij de controle bent dan waan je je op een vliegveld; de rugzak moet door zo'n scanner en jij zelf moet door een poortje. Geheid dat het piept en dus wordt je met zo'n elektronisch cricketslaghout gescand en dan mag je gewoon doorlopen. Als je eenmaal binnen bent dan wordt je geen strobreed meer in de weg gelegd, je kunt eigenlijk wel overal heenlopen. Alle tribunes zijn bevolkt met vrijwilligers die je de weg wijzen maar als je zegt dat je op die tribune zit dan kun je zo doorlopen.

Ik had een mooie plek, het had iets beter gekund maar je moet niet altijd klagen. Hank zat op een wereldplek, op de startlijn en dan heb je er wel aardig kijk op. Hank weet alleen niet zoveel van schaatsen en wist bijvoorbeeld ook niet dat de baan 400 meter lang is en dat het zin heeft om van baan te wisselen. Ik heb hem op de plek gezet (haha) en daarna ben ik naar mijn plek gewandeld. Ik had mooi zicht op het bankje waarop ze zitten voor de start. Hierop wordt best wel afgezien en teleurstelling verwerkt. Kijk maar eens naar die foto van Mark Tuitert, die beseft dat dit zijn laatste 1000 meter op dit podium is geweest. Maar als je toch 5^e wordt dan mag je volgens mij niet klagen. Goud moet natuurlijk wel het doel zijn en daar moet alles voor aan de kant. Voor Wotherspoon geldt eigenlijk hetzelfde, het is jammer als je zo'n grootheid niet om de medailles ziet meedoen. De klasse zit er nog wel in maar de vorm niet, dat is jammer.

Uiteindelijk wint er wel een andere grootheid en dat was natuurlijk Shani Davis. Wat zat daar een wilskracht in, je kon zien dat in de laatste ronde de gaskraan nog een keer flink open ging. Hij was blij met de winst (wie zou dat niet zijn) zoals je op de foto kunt zien. Opvallend is ook dat de Koreanen er weer een mannetje tussenzetten om een medaille te halen. Ze schuimen hier een hoop van die plakken weg! 'We' deden het eigenlijk uitstekend maar verrek, het mag ook weer eens geen medaille zijn. Je pakt de plaatsen 4, 5 en 6 en vervolgens is dat nog geen reden om iets uit te reiken! In het HHH hebben ze dat wel gedaan, er werd behoorlijk gefeest. Ik was er weer sinds zaterdag, het valt tegen hoe weinig tijd je hebt tussen die schaatswedstrijdjes door. Hank heeft ons met de truck heen en weer gereden en we zijn naar het HHH geweest. We hebben hem naar binnen geloodst langs de rijen op. Er stond een rij met een wachttijd van 5 uur. Je moet het er maar voor over hebben om zolang buiten te willen wachten. Melanie was al binnen met een vriendin, die hebben we van de tribune geplukt en zo hebben we de groep uitgebouwd. Er viel dus niets te vieren op het podium. Gaandeweg de avond komen er steeds meer canadezen binnen, die laten ze binnen als de grote pluk Nederlanders is geweest en er duidelijk wordt wat er nog bijkan. De Canadezen staan vaak bij elkaar en laten zich het buitenkansje niet ontgaan om een sloot Heineken weg te werken. Heineken is hier een luxe en groot merk. Een beetje een trendy biertje waarmee je gezien mag worden. Misschien is dat de reden dat het HHH the hottest place in town is. Zo'n hottest place trekt natuurlijk ook volk van een ander allooi aan. Ik hoorde dat er al op de late avond flinke matpartijen hebben plaatsgevonden tussen Canadezen onderling en sommige lallende Nederlanders. Het is ook the place to be voor de dames van de lichtere zeden, die pik je er zo uit want ze vallen echt op. De security schijnt er niets tegen te kunnen doen want er gebeurt natuurlijk (nog) niets. Verder is het één grote hossende massa waar aan de ene kant een hoop drank ingaat en aan de andere kant komt het er weer uit. Bij de WC's moet je nogal eens wachten. Voordat Nick en Simon begonnen hebben we de truck opgezocht en terug gereden.

Dat zijn zo de dagen die we hier doorbrengen; slapen, eten, schaatsen kijken, eten, soms HHH en dan weer pitten. Daar heb je en dagtaak aan. Ik moet ook nog eens naar Vancouver, het schijnt daar helemaal 'awesome' te zijn. De hele stad is één groot olympisch dorp maar dan met supporters. Nou, wie weet.

Tot de volgende aardbeving.

Habri

Woensdag 17 februari: 1000 meter heren!

Vandaag is de 1000 meter voor mannen, een klapstuk waarop we toch ook wel een kans maken. Ik ben benieuwd, zoals elke dag eigenlijk. Het is mooi weer en de zon drukt net zijn neus over de horizon. Het is nog rustig in huis: iedereen slaapt nog of is in Whistler. In Whistler zijn de Alpine nummers en dat is een stukkie tuffen voor je er bent. Ze hebben daar overnacht dus het was rustig in de keet gisteren en deze morgen.

Van Rob Hartgers even de link doorgestuurd gekregen van het artikel in de Denver Post. Bedankt man, dat scheelt me weer een stuk zoekwerk! Hoe worden de spelen daar in Azië trouwens beleefd? Die denken niet aan ijs natuurlijk. Kun je het zelf nog een beetje volgen? Afijn, de link is: http://www.denverpost.com/search/ci_14407616 Als je engels kunt lezen en je prikt een beetje door het artikel en verteltrant van de man heen dan is het wel aardig.

Nogmaals: het is leuk al die reacties te krijgen en je begrijpt misschien ook dat ik niet overal op kan antwoorden. Ook op de mail verschijnen nogal wat reacties en dat is hartstikke leuk. Ik zou er een dagtaak aan hebben dat allemaal zitten te beantwoorden en dat gaat deze jongen natuurlijk niet doen. Er is ook nog wat anders te doen hè, ik heb ook nog zoiets als vakantie.

Gisteren een leuke dag gehad, al zaten er ook minder leuke dingen in natuurlijk. Eerst de wagen geparkeerd bij de mall en meteen 4 broden ingeslagen. Er zit een goede bakker aan de zijkant van de mall die heeft lekker brood. Ook heeft ie zo'n kastje op de toonbank staan met van die stukjes koek erin die je kunt proeven. Ik neem er meestal een paar en dan heb je weer wat achter de keizen. Het wordt allemaal lachend bekeken en het helpt wellicht dat je veel brood besteld en ook dat je een oranje shirt aanhebt. We hebben gelijk een paar cinnamon koeken gescoord en later bij Starbucks een heerlijke koffie gekocht. Die hebben lekkere koffie en dat gaat er bij mij wel in.

Dan wandelen we naar de ijsbaan, het is mooi weer en iedereen is in goeden doen lijkt het wel. We pakken de handschoenen die ze elke dag uitdelen met graagte weer aan en lopen naar de ingang. Net voor de ingang lopen we samen met Ria Visser een stukje op. We vragen de bekende dingen zoals wie er kans maakt en zo. Gelijk komt ze weer met haar NOS praatje en noemt de favorieten. Ik vraag haar ook hoe het gaat en of ze het een beetje naar de zin heeft. Dat had ze wel, de jetlag was wel weg want daar had ze toch wel even last van gehad. 'Ik ben ook maar een gewoon mens hoor' zegt ze.

De dag dus van de 500 meter voor dames. Altijd leuk om naar te kijken (en niet alleen naar de wedstrijd). De celebs komen weer de tribune op (Peter Heerschop, Viggo Waas en Edwin Evers) en gaan een stukje verderop zitten. Hier geen 'high five's' maar ja, de dames schaatsen hè.

Zo voor de wedstrijd zie je toch veel schaatssters al op de baan en op het binnenterrein aan het warmdraaien. Je merk meteen als er een Canadese de baan opkomt; de Canadezen worden dan enthousiast. Dat was ook te merken toen er even aangekondigd werd dat de Canadezen goud hadden gewonnen. Op een skinummer wat wel lijkt op dat fietscrossen. Iedereen achter elkaar aan en dan kijken wie er het eerste is. Nou, ze gingen weer even uit het dak hoor en het 'Go Canada Go' was niet van de lucht. Naast het eten wat ze zoal de tribune opslepen gaan ze ook vaak naar de souvenirtent, daar komen ze dan met tassen vol vanaf. En ik kan je zeggen dat het niet goedkoop is wat daar allemaal ligt en het grootste deel is rommel. Made in China staat er vaak op!

Als het gaat om enthousiasme dan is het Canadese deel vaak feller dan het Nederlandse deel. Het feestende deel van Thialf zit er volgens mij niet echt, je komt niet maar zo even voor de lol hierheen. Ik voel me steeds meer bevoorrecht om hier te mogen en kunnen zijn. Het merendeel van de Nederlandse fans is echt liefhebber en die komen voor het schaatsen en niet voor het feesten. Je hebt natuurlijk nog wel die Bobo reizen van al die bedrijven. Die pik je er zo uit: allemaal dezelfde jas aan met reclame van het bedrijf en ze mengen zich vrijwel niet onder de Canadezen. Ze verschillen weinig van japanners, die verzamelen zich ook altijd bij iemand met een bordje. Ik moet me wel mengen onder de Canadezen want ik zit meestal alleen tussen ze. Ik merk geen vijandschap omdat ik niet voor een Canadees ben, ze vinden het alleen maar leuk. Trouwens: het merendeel weet toch niet waarover het gaat en hoe ze de Canadese deelnemers moeten plaatsen in het veld van kanshebbers.

Het dweilschema is weer als vanouds en niet echt jofel om het maar eens zacht uit te drukken. Heb een foto van het ijs gemaakt en die staat hiernaast in de foto sectie. Ik maak nogal wat foto's op zo'n dag, gisteren weer 140 stuks. Elke dag probeer ik wat foto's te selecteren die een indruk geven van de dag. Tot nog toe lukt het nog steeds om een verslag te maken. Het ijs is een akker zoals Bart Veldkamp bij de NOS gezegd zou hebben. Dat soort commentaren die gaan hier helemaal aan voorbij, die pik je niet op want we zitten toch heel ergens anders in dit prachtige gebouw.

De eerste run van de 500 gaat goed behalve voor Anette Gerritsen, ze vliegt na een geweldige goede opening letterlijk uit de bocht en blijft teleurgesteld liggen. Kan me dat wel voorstellen; je hebt hier jaren naar toe gewerkt en dan gebeurt je dit. Zo'n Olympische wedstrijd is maar èèn keer in de vier jaar dus een volgende kans heb je niet maarzo. Na de teleurstelling komt er een geweldige opsteker: Margot snelt naar een 4^e plek. Dat is toch klasse om in zo'n veld 4^e te worden. Dat Jenny Wolf niet wint is toch ook wel een verassing Sang wa Lee gaat aan de haal met het goud. Ze speerde over de baan, al zie je dat niet zo want ze is niet veel groter dan een vlo. Canadezen spelen geen rol vandaag al zat Christine Nesbitt wel in de tweede groep. Die is duidelijk in vorm en ze gebruikte dus de 500 meter om warm te draaien. Nesbitt is hot voor eremetaal op de 1000 en 1500 en ik dicht haar een grote kans toe.

Na het 500 meter drama en -feest gaan we weer naar de uitgang en wandelen naar de auto. Het is mooi weer en we pikken nog even een koffie in de mall, dat smaakte naar meer en dat doen we dus ook. Na de koffie, hup in de auto en dat naar Langley naar de artful dodger pub. Gezellige boel binnen, het blijkt dat de Canadezen naar het Olympisch ijshockey zitten te kijken. Canada maakt gehakt van Noorwegen en wint met 8 tegen 0. Hier is dus ook een potentiële gouden ploeg bezig. Over druk gesproken: Deze ploeg MOET en ZAL goud winnen. Het zal de belangrijkste medaille worden voor de Canadese natie, dat wordt ook nog eens benadrukt door de Canadezen die ik spreek.

Ieder doelpunt wordt luidkeels gevierd en de schorre kelen worden gesmeerd met hamburgers (het is burger night) en natuurlijk bier.

Lekker gegeten in de pub maar het is zoals met al dat food in de pub (pubfood): het is veel. Ik kan het niet op en ook mijn disgenoten happen aan het einde naar adem. Een biertje maakt veel goed, ik schakel later over naar een coke en die scoor je hier voor 1 dollar. Dat is geen klein glaasje maar gewoon een pint (0, 4xxxx liter). Kijk dat is nu nog eens werken aan klantenbinding.

Nu is het ochtend en we gaan zo naar de 1000 meter kijken. Ben benieuwd. Eerst FF dit stukkie op de blog knallen en dan gaan we ons langzaam voorbereiden.

Tot de volgende aardbeving!

Habri

Dinsdag 16 februari: Dweilen

Vanochtend vroeg wakker, een paar van de huisgenoten moeten naar Whistler om het skiën te bekijken. Het schijnt afgelast te zijn dus dat wordt een dag lamballen, dat zal ook wel meevallen want dan kunnen ze eens de andere dingen bekijken hier. We waren later terug dan verwacht, al dat gedoe met die dweilmachines heeft het tijdschema geen goed gedaan. Daarna hebben we even lekker gegeten bij de Mad Greek. Mad was ie niet maar het eten was heerlijk. Ik ga me opmaken voor de 500 meter van de dames. Eens zien wat Annet en Margot kunnen, die beschouw ik wel als onze grootste troeven.

Eerst dit maar eens even tikken, makkelijk zo'n laptop mee, je hebt alles zo'n beetje bij de hand en natuurlijk tik ik onder het genot van een stevig stukje muziek (ja Jolly, let it be let it be met charlotte, maar natuurlijk nog veel meer). Dat werkt wel lekker moet ik zeggen.

Gisteren de 500 meter mannen gezien?? Nou, dan heb je wel even op moeten blijven of je moet nachtdienst gehad hebben. Wat een aanfluiting, dat dweilen was echt dweilen. Voor me op de tribune zat een vent en, naar later bleek, zijn broer zat op de dweilwagen. Dus daar moest even naar gejoeld worden, vent afgeleid en maakt meteen een slinger in de dweilrichting. Even later gaan alle machines kaduuk en ik zie Sjofleer (of hoe heet die vent in Gennep eigenlijk?) samen met van Uffelen al aan de rand van de baan staan. Zamboni zal wel in zijn vuistje lachen.

Toch weten ze er nog een op te lappen en even later verschijnt er op de wagen een bekende kop: Marc Messier. Ik dacht: 'dat zal hem wel niet zijn, zal wel een lookalike zijn' maar het was hem toch echt. Een van de grote ijsmeesters op de wereld, hij is verantwoordelijk voor de wonderbaan van Calgary en nu ook voor de baan hier. Dat is wel een vlek op zijn reputatie!

Klopt toch al niets van (van dat dweilen) er is nogal wat ophef over. Ik hoorde hier net dat het dweilen niet had gehoeven, de Nederlandse delegatie dweilde toch al over de baan. Wel een beetje kort door de bocht maar toch leuk om te horen dat de humor er nog inzit. Het enige dweilen wat wel goed gaat is dat van kleintje pils, die dweilen de hele tribune bij elkaar en maken er een feest van. Met al die Canadezen die nergens van weten (dat verbaast me elke keer weer) maar toch aanstekelijk enthousiast zijn komt het dus wel goed.

Afijn, de 500 meter was best een mooie afstand. Alles was goed te zien, ik zat recht achter de kruising en kon de baan goed zien. Simon Kuipers, Jan Bos, Jan Smeekens en Ronald Mulder kwamen allen voorlangs gelopen om op het omkleedbankje plaats te nemen. Ook aardig om te zien is dat ze op het binnenterrein warm lopen en zo ook voor je langs rennen. Shani Davis en Jeremy Wotherspoon zaten er ook tussen en natuurlijk een heel regiment Koreanen en Japanners. Volgens mij waren die familie van elkaar want ze leken allemaal op elkaar.

Voor mij mocht Jeremy winnen, die heeft er al zovaak langsgepiest als het er echt op aankwam, dit gunde ik hem echt. Het mocht echter niet zo zijn, het werd een Koreaans duveltje uit een doosje. Man wat ging die vent hard, je ziet ze echt met een noodgang voorbij komen en voor je het weet zijn ze al aan de finish. Over de actuele stand in de wedstrijd weet je niks, ik hoorde pas later dat jan Smeekens zesde was geworden. Mooie reden om bij de Griek een pilsje te vatten op het olympisch diploma.

's Avonds met de bus weer terug naar ons huurhuis (huurvilla). Als we bij de halte komen staan er drie vrijwilligers die ook mee moeten met de bus, twee ervan werken in de ijshal en de derde doet wat verkeer in goede banen leiden en mensen de weg wijzen. Meteen worden we herkend, dat is toch gek want we hebben niets bijzonders aan alleen wat oranje jacks en mutsen en zo. Daarna worden we meteen gefeliciteerd met de medaille van Sven, kijk, dat is nou klantvriendelijkheid. Meteen feliciteren we hen met hun medailles. Dan komt de bus en kunnen we instappen. Gaat verrekte mooi: je stapt in, laat je schaatsticket zien en je kunt zo doorlopen. Zonder ticket gaat het echter ook, het maakt ze allemaal niet zoveel uit die Canadezen. Heerlijk die ongedwongen houding en atmosfeer van alles kan zolang je binnen de grenzen blijft. Ze zijn altijd vriendelijk en lachen de meeste tijd van de dag. Die zullen 's avonds wel met pijn in de kaken in bed liggen van al dat glimlachen.

Dit is alvast een lesje voor de Nederlanders als ze de Olympische Spelen naar Nederland willen halen. Hier vallen nog wel wat puntjes te verbeteren.

Hier loopt ineens de koorts op vanwege een elfstedentocht, zal wel gekheid zijn maar toch: stel je voor. Als het zover zou komen dan schijnt het toch wel zo te zijn dat enkele huisgenoten terugkeren om hem te rijden want ze zijn uitgeloot (of heet dat ingeloot). Ik ga niet terug, kan niet schaatsen toch? Vanavond wel even naar de pub, dat is wel lekker even weg uit de gekte en samen met Canadezen een pilsje vatten en natuurlijk een burger eten. Het is burgernight at the pub dus we zullen zien.

Trouwens, ook hier zie je iedereen eten. De prijzen zijn hoog in het stadion maar dat weerhoudt niemand ervan om eens even flink in te slaan voordat ze de tribune op lopen. Dozen vol met hotdogs, pizza's en andere junkfood worden naar de zitplaats gesleept. Dan natuurlijk de nodige drankjes zoals coke (niet uit te roeien die rommel), ijsthee en bier. Als ze eenmaal zitten kan het grote festijn beginnen en kunnen de kaken hun werk doen. Eten is hier de echte nationale sport, wereldkampioenschappen zouden in deze tak van sport niet misstaan en ik denk dat de winnaar in dit continent gezocht moet worden. Tjonge wat wordt er hier gegraasd!

Verder geen nieuws, ga nog FF wat foto's uploaden die zo wel op de blog zullen verschijnen.

Tot de volgende aardbeving.

Habri